شوخی و جدی

کنگره حزب چپ ایران ( فداییان خلق) دریغا

من به عنوان مهمان در کنگره حزب چپ ایران (فداییان خلق) دعوت شده بودم. (12 تا 14 ژوئن در هلند) برگزار کنندگان این گنگره هیچگونه وابستگی مالی، با هیچ کشور یا سازمانی ندارند، شرکت کنندگان مجبور به پرداخت تمام هزینه های خود بودند. هزینه رفت و برگشت،خواب و خوراک.

میانگین سن مردان ( از دید من65 سال بود، میانگین بانوان؟ شجاعت گفتنش را ندارم)
مردان و زنانی که در آنجا دیدم، انسان هایی بودند، پاک سرشت و دوست داشتنی. (چندی نقلی = با حال، عشقی، پر بار و فروتن، من این واژه نقلی را دوست دارم) گویی هریک آنان ذره ای از وجود من بودند. من هویت خود را در آنها می دیدم. هر یک از مردان یکی مانند من بود. خود را میان گروهی از پرندگان مهاجر احساس می کردم، که هر دسته ای از ما به سرزمینی پرواز کرده ایم، اینبار در «هلند» گرد هم آمده ایم، با خاطرات ، آرزوها و دردهای مشترک.
همه گی غمگینیم، ولی می گوییم و میخندیم، لطیفه (جوک) می گوییم، من هجو و طنز می گویم، هیچ کس نا آشنا نیست، هر چند چندی را هرگز ندیده بودم. با همه شوخی می کنم: اما همه در دل غمگین هستیم، از اینکه می دانیم، به آن سر زمینی که در آن زاده شده ایم، هرگز باز نمی گردیم. «دریغا، دریغا» . با این وجود برای آینده سرزمین نیاکان مان ، برای مردم کشورمان نگرانیم، همیشه در اندیشه ایران هستیم. و من! و من با حسرت به پرندگان مهاجر می نگرم،؛ خوشا به حالشان؛ خوشا به حالشان که به زادگاه خویش باز می گردند،ولی ما؟!

آنچه سبب شگفتی و خوشحالی من گشت: با وجود اختلاف و تصاد عمیق ذاتی و فرهنگی میان گروهای گوناگون با کوشش بر گزار گنندکان، به یک اتحاد با هدف مشخص و معین رسیدند.

گره های شرگت کننده: مادر زنان، مادر شوهران، خواهر زنان، خواهر شوهران، جاری ها، گروهای وابسته، خاله عمه، و دخترانشان، و… پدرزن، پدر شوهر، برادر زن، برادر شوهر. گروهای وابسته، دایی ها، عموها. و پسرانشان.
هیچ کس از هر گروهی، هیچگونه اعتراضی به دیگران نکرد، و نگفت کج است، و نپرسید که می گوید کج است، و مادر َشوهر، خواهر شوهر، و جفت جاری ها را زیر پرسش نبرد.  هیچ کس از هند با ماشین بنز نیامده بود که قسم اش بدهند که بگوید که می گوید کج است.

با وجود شرکت در کنگره های زیاد، این اولین بار است که می بینم هیچ یک از شرکت کنندکان، با داد و فریاد نخواست حرف خودش را ثابت کنند، و اگر نتوانست، قهر کنند برود.
در میان اینان، خود بزرگ بینی و خود پسندی ندیدم. همه پر بار، با سواد، پر تجربه و فروتن بودند. می توانم به جرات بگویم، همه با دست و جیب خالی با هزار زحمت از ایران خارج شده اند. اما توانستند با کارو کوشش، نه تنها گلیم خود را از آب در بیاورند،( از کاسبکار تا استاد دانشگاه، پزشک، و…) بلکه خیلی از آنها با تمام وجود به تازه از ایران آمده ها به ویژه جوانان کمک کردند. مدعی روشنفکری ندیدم. (برعکس چندی افرادی از گروه های سیاسی دیگر)
من قدر (ارزش) زحمت فرد ــ فرد برگزار کنندگان را می دانم. گرچه نه زر گرم و نه گوهری. با خاطره ای خوب: و سپاس از  زحمت بی دریغ شما.
24 تیر 1398 15 ژوئن 2019 ــ اردو خانی ــ بلژیک.

پاسخ همسایه ام را شما بدهید!

مرخ همسایه مرتب به به باغچه من می آید. همسایه خواهش کرده به او آب وغدا ندهم. من هم خواست او را برآروده می کنم. مرغ من نامش گلگلی گذاشته ام، به خاطر لکله های زرد خاکستری بر روی پرهای سپیدش، دانه اش را خانه خوش می خورد، همانجا تخم می گذارد، ولی کم و بیش تمام روز در خانه من است. اگر من در باغچه نباشم، پشت پنحره میاید، قد قد آرامی می کنم، نوک به شیشه پنجره می زند. به محظ اینکه مرا می بیند، به طرفم میدود. من او را بغل می کنم، زیر گلو یش را نوازش می کنم، دست به پشتش می مالم، با او حرف می زنم، وقتی در باغچه سر گرم کاری هستم، راه میروم، یا نشسته ام همیشه کنار من، سرش را بلند می کند، من باز هم نوازشش می کنم.
همسایه از من می پرسد: آب و دانه اش را خانه ما میخورد، لانه اش هم همانجاست، در آنجا تخم می گذارد، شب هم در لانه اش می خوابد. نمی دانم چرا تمام روز پیش شما می آید؟ پاسخ همسایه را شما بدهید.
18 تیر 1398 ــ 9 ژوییه 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

همسرم با بالش تو سرم کوبید!

باور کنید تا به حال همسرم را آنقدر عصبانی ندیده که هرچه دم دستش باشد توی سر من بکوبد. این چند روز هوای بلژیک بسیار کرم بود. آسمان در روز آبی و آفتابی، شبها آسمان مهتابی و پرستاره.
چند شب پیش وقتی من و همسرم خواستیم، برویم بخوابیم، به آسمان نگاه کردم، دیدم پر ستاره است. ماه هم با تمام زیبایی اش می تابد. به همسرم گفتم، ما در ایران اغلب شب های تابستان بیرون می خوابیم، به ویژه زمانی که شب ها پر ستاره است و ماه تمام قرص. امشب هم چنین است، بیا بیرون بخوابیم.
قالیچه بزرگی پهن کردم. تشک، ملافه، بالش و پتو را هم به همچنین. رخت خواب را آماده کردم.
همسرم سر بر شانه من نهاد و کنار هم خوابیدیم. هوای بیرون حنک لذت بخش بود. زیر پتو گرمای تن او هم آنچنان را آنچنان تر می کرد. هوس کردم در وصف یار ( او) و این لحظه شعری که تا به حال نگفته بودم، بگویم. در میان شعرهای خودم، هر چه جستجو کردم، دیدم، همه را نه یک بار، بلکه ده ها بار شنیده و لبخند زده. در گوشش آرام گفتم: امشب که در کنار توام چشمم به ماه است – میان روی تو ماه اشتباه است.
(دیشب که در کنار تو بودم چشمم به ماه بود – میان روی تو ماه اشتباه بود) دیشب را امشب کردم، بودم را هم است.
همسر عزیزم، معشوقم، یکاره بلند شد و بالش را از زیر سر من کشید و کوبید تو سرم و گفت: احمق بی شعور نفهم، فکر نمی کنی! من را با ماه اشتباهی میگیری؟ یعنی من آنقدر زشتم. چند هزار سال شاعراتون در وصف ماه شعر گفتن و معشوق را به ماه تشبیه کردند، قبول: آن زمان امریکایی نرفته بودند توش برینن. عکس امامتون رو هم توش ندیده بودند. یعنی من شکل امام هستم. اگه خاطر خواه امام هستی برو پیش امامت. چند بار دیگر بالش را کوبید تو سرم و چند تا ناسزای دیگر گفت و رفت در اتاق نشیمن رو کاناپه خوابید. من هم پتو را برداشتم بردم انداختم روی زمین کنار کاناپه و دراز کشیدم. دستش انداخت پایین و دستش را گرفتم.
18 تیر 1398 ــ 9 ژوییه 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

برای مطرح کردن خود، زر زیادی نزنید!

هدف من پشتیبانی از دریا صفایی نیست! هر زمان که طنز یا هجوی می نویسم، احتیاج به دلیل منطق ندارم، تنها احساس یا برداشت خودم را از گفتار یا کردار شخصی بیشتر دولت مردان ایران را بازگو می کنم. لطیفه (جوک)،هجو، طنز و کاریکاتور،هر چند به هم شبیه اند، ولی با هم فرق دارند، چون بنیاد آن بر منطق نیست، پاسخ منطقی هم ندارد. اصولا پاسخ ندارد.
اما زمانی که بخواهم نوشتاری جدی بنوبسم، نخست در باره آن می اندیشم، نا آنجا که بتوانم مطالعه می کنم، با این وجود جای تردید می گذارم، و به عنوان یک سند یا مدرک نمی نویسم. ( در مورد زیر از دوستان حقوق دان و پزشک خود پرسیدم)
من به هیچ کس بدهکاری اخلاقی مادی ندارم.(به غیر از بانک)هدف من از نوشته زیر پشتیبانی از دریا صفایی نیست، بلکه  آنچه را که میاندیشم است (به ویژه به او و همسرش هم هیچگونه بدهکاری ندارم)
یکی از دوستان در فیسبوک در باره خانم دریا صفایی نوشته:
خانم دریا صفایی نماینده منتخب از حزب راستگرای ضد خارجی ان و آ، از اولین لایحه پیشنهادی آماده شده خود با همراهی سه همکار نوشته‌اند. لایحه ایشان بدین شیوه است که اگر پناهجویی به بلژیک آمد و ادعا کرد که زیر سن (١٨ سال) است و به وی شک شود، لازم است که اسکن استخوان بشود و در صورتی که تحقیقات پزشکی خلاف ادعای پناهجو را نشان بدهد، کل هزینه پزشکی- باید- بوسیلە خود پناهجو به دولت بلژیک باز پرداخت شود. من هم میگم خسته نباشید ولی: …
من نوشته بالا را خواندم، و می خواستم پاسخ کوبنده ای هم به دریا صفایی بدهم. ولی پس از مطالعه در باره این موضوع متوجه شدم که این قانون سال 1935 است. چیز جدیدی نیست، و آزمایش استخوان برای تشخیص سن اشخاص چه مرده و زنده رواج دارد. و در بلژیک، گرفتن امتحان رادیوگرافی جهت تعیین سن برای کسانی که کارت شناسایی به همراه ندارند و گمان جدی می‌رود که بالای ۱۸ سال باشند ولی خود را زیر ۱۸ سال معرفی می‌کنند، امری است که سالهای سال وجود داشته و اصلا ریطی به این طرح ندارد. این امتحان رادیوگرافی، سن دقیق را نمی‌تواند تشخیص دهد و تقریبی است، بین دو تا سه سال. بر اساس این قانون کمترین سن مبنا قرار می‌گیرد. این طرح جدید تنها می‌گوید که هزینه رادیوگراقی برای تشخیص سن کسانی که بالای ۱۸ سال هستند ولی به دروغ گفته بودند زیر ۱۸ سال دارند، را بیمه نپرداز. همین و بس بدین ترتیب آنها مجبور می‌‌شوند از ocmw این مبلغ را درخواست کنند. «از خود او می گیرند کاملا دروغ است».(پناهنده پولی ندارد که بپردازد، بنا بر این از او نمی گیرند)اما علت این طرح این است که افراد زیر ۱۸ سال باید بتوانند خانه داشته باشند و با تعداد زیادی افراد بالای ۱۸ سال زندگی نکنند. ولی متاسفانه به خاطر کمبود خانه و تعداد زیاد پناهجوی زیر ۱۸ سالی که کاهی تک و تنها به بلژیک آمده‌اند، بسیاری از آنها در کمپ‌ها با جمعیت زیادی در یک محل به سر می‌برند. هدف از این طرح این بوده که تعداد کمتری از کسانی که سن بالای ۱۸ سال دارند و مدرک شناسایی ندارند سن خود را کمتر از ۱۸ سال عنوان کنند تا فرصت افرادی که واقعا کمتر از ۱۸ سال دارند را برای گرفتن خانه مستقل نگیرند. در واقع طرحی است برای دفاع از منافع کودکان ریر ۱۸ سال و جهت جلوگیری از اجحاف افراد بالای ۱۸ سال به آنها. دوستان گرامی، پیش از اینکه مطلبی جدی بنویسید، خوب بیاندیشید، و برای مطرح کردن خود، زر زیادی نزنید.
16 تیر 1398 ــ 7 ژوئن 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

آرزوی یک دختر نوجوان!

رفتم خانه شان، دیدم دختر و پسر هر کدام یک طرف میزی نشسته اند و سرگرم درس خواندن هستند.
سلام، اسمت چیه؟
ـــ تو شناسنامه زهرا، ولی تو خونه و پیش فک و فامیل زهره.
ــ چند سالته؟
ـــ 15 سالمه و کلاس چهارم دبیرستان.
ـــ تو اسمت چیه و چند سالته؟
ـــ 5/13 سالمه کلاس سوم دبیرستان، تو شناسنامه مهدی، ولی تو خونه و پیش فک و فامیل مهرداد.
می تونم بپرسم مامان و باباتون کجان؟
زهره: مامانمون دبیر ادبیات ِ سر کاره، بابامون دبیر ریاضیاتِ، حالا بی کار شده سر انتخابات احمدی نژاد و موسوی. حالا درس خصوصی میده.
ببخشید فضولی می کنم: این خونه مال خودتونه؟
زهره: مال بابا بزرکمون بود، تا سه سال پیش هم با ما زندگی می کردن. اول مادر بزرک فوت کرد، یک هفته بعدش پدر بزرگ. مادر بزرگ و پدر بزرگمون (پدر و مادر بابامودن) می گفتن: خوشحالیم اگه بمیریم، جای شما یخورده واز میشه، آخه یک خونه (اپارتمان) فسقلی با دو تا اتاق خواب، واسه 6 نفر تنگِ، اون موقع من مهرداد تو اتاق نشیمن می خوابیدیم. بعد از فوت اونها یک مدتی با هم تو اتاق سابق بابا و مادر بزرگمون می خوابیدم. حالا دیگه بزرگ شدیم، من تو اون اتاق می خوابم، مهرداد اینجا روی کاناپه.
ببینم زهره، وقتی میری مدرسه حجابت رو رعایت می کنی؟
زهره: من مهردا راهمون یکیه، چند بار اون خانموهای امر به معروف و نهی از منکر جلومون رو گرفتن، شناسنامه خواستن، فهمیدن که خواهر برداریم، دیگه بهمون کار ندارن، ولی یه وقتا عوض میشن. مامانم میگه دلم واسشون میسوزه، بیچاره ها کناهی ندارن، خیلی از این ها سابقه بد دارن، مجبورن این کار رو بکنن،چند تاشون تو یک خونه با بچه هاشون زندگی می کنن، بیشترشون هم شوهر ندارن، بعضی ها شون هم که جایی ندارن بخوابن، شب میرن تو زندان، چند تا از بچه هاشون شاگرد مامانمه.
ــ چکاره میخواین بشین؟
مهرداد: میخوام خوب درس بخونم، دانشگاه تهران مهندسی برق بخونم، آخه دانشکاه آزاد خیلی گرونه خوبم نیست. تازه ما پول نداریم خرج دانشگاه آزاد رو بدیم.
زهره: من هم سعی می کنم دانشگاه تهران فبول بشم و پزشکی بخونم. خیلی ها اگه بچه شون دانشگا دولتی قبول نشه، خونه شون رو می فرشون که بچه شون بره دانشگاه آزاد، ولی ما نمی خوایم پدر مادرمون بی خونه بشن. آگه قبول نشدم، والله نمی دنم.
ــ اگه هین الان بپرسم چه آرزویی داری چی میگین؟
زهره: دلم نه خونه بزرگ میخواد، با استخر، یا ماشین آخرین مدل برای مامان و بابام، پول تو جیبی زیاد، فقط دلم میخواد با پسرا فوتبال بازی کنم، با پدر و مادرم بریم فوتبال تماشا کنم، راحت دوچرخه سواری کنم، اگه با برادر و یا بابام تو خیابون برم، کسی جلومن رو نگیره، اگه روسریم رفت عقب به اسم بد حجابی کسی مزاحمم نشه. تو تلویزیون دیدم، تو استادیوم های فوتبال غرب زن و مرد بچه جمع میشن، واسه تیم کشورشون شیپور طبل می زنن و میگن و می خندن، دست می زنن. وقتی تیمشون گل بزنه همه با فریاد و دست زدن تیمشون رو تشویق می کنن. وقتی هم که برنده بشن، از خوشحالی همدیگر رو بغل می کنن، وقتی بازنده بشن، اشک میریزن. من دلم میخواد مثل تمام دخترهای دنیا با دوستام برم فوتبال تماشا کنم . مگه من چی کم دارم از پسرها؟
اشک در چشم زهره جمع شد، مهردا سرش را به زیر انداخت.
13 تیر 1398 ــ 4 زوئیه 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

افشاگری

صادقی گفت: امروز برای اولین بار می خواهم اعلام کنم که حتی عده ای از این افراد می گفتند که ما را حضوری دعوت می کردند و به صورت حضوری به ما این پیشنهادها را می دادند. یکی از جاهایی که این افراد را دعوت می کردند خیلی معروف است. آنها را به مسجد سید عزیزالله در بازار تهران دعوت می کردند.

وی ادامه داد: این مسجد سید عزیزالله در بازار تهران معروف است و اگر شما به نمایندگان ادوار مجلس بگویید، اینجا را می شناسند و می دانند کجا و چگونه بوده است.

نماینده تهران در مجلس شورای اسلامی اظهار داشت: متاسفانه دوستان در شورای نگهبان واکنش خوبی نداشتند و بعد شکایت کیفري علیه من مطرح کردند که این شکایت به هیات نظارت بر رفتار نمایندگان ارجاع شد.
وی تصریح کرد: 5 نفر را به عنوان شاهد به هیات نظارت بر رفتار نمایندگان معرفی کردم. یکی از شهود می گفت که از من 100 میلیون تومان برای تایید صلاحیت خواستند. دیگری می گفت ابتدا به من پیشنهاد 2 میلیارد تومانی دادند، اما بعد به 500 میلیون تومان راضی شدند. یک نفر دیگر هم می گفت که من را به مسجد سیدعزیز الله دعوت کردند و به من پیشنهاد 300 میلیون تومانی دادند تا تایید شوم

من هم دیگر بر نمی گردم!

گفت: یک پرنده شده ام. مانند پنگوئن و یا بیشتر پرندگان دریایی، یا مانند عقاب و جغد و سایر پرندگان شکاری. چرا راه دور برویم! مانند کلاغ و کبوتر، و همین پرندگان کوچک که نر و ماده با هم لانه می سازند، ماده تخم می گذارد، نر ماده هر کدام به نوبت روی تخم می نشینند، زمانی جوجه ها به دنیا آمدند، هر دو با هم جوجه ایشان را پروش می دهند.
من و همسرم هم چنین می کنیم. هر دو کار می کنیم، در کار خانه با هم شریکیم. نوبتی نیست، هرکدام که زودتر آمد، به بچه ها خوراک می دهیم، می شوریم، پوشاک شان را عوض می کنیم، می خوابانیم شان. کوتاه بگویم: پروش کودکان، کار خانه و خرید را با هم انجام می دهیم. البته چون بدن من قویتر از اوست، کارهای سنگین را نمی گذارم او انجام دهد.
آه؛ فراموش کردم: پرندگان محاجر را که هزارها فرسنگ می روند، و دوباره به مکانی که به دنیا آمده اند باز می گردند. در آنجا لانه میسازند، ماده تخم می گذارد، هریک به نوبت روی تخم می نشیند، آن یکی به شکار می رود، زمانی که جوجه به دنیا آمدند، با هم…
نگاه غمگینی در چشم من کردو گفت: چندی از این پرنگان مهاجر، در راه می میرند، چندی در دام میافتند. و دیگر بر نمی گردند. من هم دیگر بر نمی گردم .
9 تیر 1398 ــ 30 روئن 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

ﺍﯾﻨﺠﺎ : ایران است

ﻣﻨﻄﻖ ، ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺍﺳﺖ
ﮐﺘﺎﺏ ، ﺩﮐﻮﺭ ﺍﺳﺖ
ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ، ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺍﺳﺖ
ﺁﺯﺍﺩﯼ ، ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ
ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ، ﺗﯿﻢ ﺍﺳﺖ
ﺷﻌﺎﺭ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺷﻌﻮﺭ ، ﻧﺎﯾﺎﺏ ﺍﺳﺖ
ﭘﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺖ ، » ﻋﺎﺭ » ﺍﺳﺖ
ﭘﯿﻨﻪ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ، ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﻭﻍ ، ﺣﻼﻝ ﺍﺳﺖ
ﺷﺎﺩﯼ ، ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ
ﺍﻋﺪﺍﻡ ، ﺍﺻﻼﺡ ﺍﺳﺖ
ﺍﺻﻼﺡ ، ﻓﺴﺎﺩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺍﻧﺎ ، ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻧﺎﺩﺍﻥ ، ﮐﺎﻣﯿﺎﺏ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺩﻡ ، ﺑﯽ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ
تظاهر فراوان است
ﺭﯾــــــــﺎ ، ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﯾﻤﺎﻥ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺍینجا ایران است. 5 تیر 1398 ــ 26 ژوئن 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

قدرت نظامی یا زندگیِ آباد؟

چرا جامعه‌ی ایران به سقوط پهپاد آمریکایی واکنشی درخور نشان نداد و چرا در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، کسی جیغ و دست و هورا نکشید و ابراز خوشحالی نکرد و چرا در ساحت عمومی سیاست، رفتاری ستایش‌گرانه شکل‌ نگرفت؟ عدم واکنش مناسب به چنین داستانی به چه علت و یا علت‌هایی است؟

در فضای مجازی، اطلاعات پراکنده‌ای در باب تکنولوژی فوق مدرن پهپاد و سیستم جاسوسی امریکا وجود دارد که نشان می‌دهد حاکمان امریکا به ساختن چنین هواپیمای غیرقابل ردیابی و غیر قابل دسترسی افتخار می‌کنند و آن را نشانه‌ای از برتری نظامی‌شان در صحنه‌ی بین الملل می‌دانند. و ایران دقیقا با شلیک موشک به قلب چنین ادعایی، حاکمان امریکا را به تنش و چالش کشید. اکنون این پرسش مطرح است که چرا جسارتی این چنین و اقدامی غیرقابل باور در سقوط پهپاد غول پیکر به یک حرکتِ افتخارآمیز و تحسین برانگیز در جامعه تبدیل نشد؟ در حالی که نزد حاکمان، این انتظار وجود دارد که مردمانش برای نمایش اقتدار نظامی عکس‌العمل اجتماعی داشته باشند و مثلا طی تظاهراتی خیابانی از آنان برای پیشرفت در حوزه‌ی تسلیحات سپاسگزاری نمایند.

جامعه اما مبهوت به سکوت خود ادامه داد و جشن سپاس‌گزاری و آتش بازی برگزار نکرد. زیرا:

آن چه نزد عموم شهروندان «ارزش» است، زندگی است و نه اقتدار و سلاح نظامی. در جهت مقابل، آن‌چه برای حاکمان ارزش دارد، جسارت و شهامت رزم و نمایش اقتدارِ نظامی است. بدین قرار گویی شهروندان و حاکمان در دو جهان ارزشی متفاوت زندگی می‌کنند. در یکی زندگی اولویت دارد و در دیگری تسلیحاتِ نظامی. این سخن بدان معنا نیست که توانایی دفاع از کشور نزد شهروندان کم اهمیت باشد، اما آن چه که بدان خیره شده‌اند و از حاکمانشان طلب می‌کنند، زندگی به سامان، جامعه‌ای آبادان و حیاتی بی تنش است.

در این رویکرد، این پرسش شکل می‌گیرد که چه فایده دارد جامعه‌ای رو به افول باشد و زندگی اش رو به سختی و مرارت روزافزون، اما بتوان پهپاد زد و اقتدار خود را در عالمِ نظامی‌گری به رخ جهان کشید؟ زیستْ جهان ارزشی متفاوتِ حاکمان با جامعه در رخ‌دادهایی از این دست، نمایان می‌شود. گسستی معنادار میان دو جهان ارزشی، منطقا به دو گونه انتظار و دو شیوه از حیات سیاسی منجر می‌گردد.

هر گونه رفتار حاکمان یک کشور و هر شیوه از سیاست‌ورزی‌شان، واجد نتایج پیامدهایی است که گریبان تمامی جامعه را خواهد گرفت. تک‌تک شهروندان تحت تاثیر آثار و عواقب آن قرار می‌گیرند. از این رو چشم حساس جامعه به سقوط پهپاد خیره نشد، بلکه نگاهش را به پس از سقوط برد و به جنگ احتمالی پس از آن اندیشید.

به ویژه که دوره ای طولانی از جنگ و تخریب را در خاطره‌اش بازیابی می‌کند و از شروع نبردی ویران‌کننده نفسش به شماره می‌افتد. رویارویی نظامی و رخ‌دادی شبیه سقوط پهباد، آژیرِ خطر را برایش تداعی می‌کند. وقتی صدایی ترسناک از رادیو پخش می‌شد و می‌گفت: «حمله‌ی هوایی انجام خواهد شد. محل کار خود را ترک و به پناهگاه بروید». و او کزکرده در زیرپله‌ای تاریک به این می‌اندیشد که این بار قرار است موشک برسر چه کسی و کسانی فرود آید. از خودش می‌پرسید، نوبت من کی می‌رسد و برخودش می‌لرزد.

مردمی که هراسان از سقوط زندگی خویش اند، چگونه می‌توانند در سقوط پهپاد، پایکوبی کنند؟ اینان بیش از هر چیز به سقوط زندگی خود می‌اندیشند و بدان می‌نگرند.

علی زمانیان

آرزوهای سردار، مهندس، دکتر، استاد باقر قالیباف !

هر كس در ايران به جايي نرسيده يا تنبل بوده يا خيلي خيلي خيلي تنبل بوده. ايران، بي برو برگرد سرزمين آرزوهاست. ميگي نه همين باقر خان قاليباف خودمان را سير كن. آقا باقر نظامي بود تا اينكه يك روزي در سن ٢٩ سالگي آرزو كرد ليسانسه شود. دنگ! فرشته آرزوها از راه رسيد و در حاليكه باقر فرمانده لشكر مازندران بود، از دانشگاه تهران ليسانس جغرافي گرفت. چطوري؟ فضولي؟! ٣٣ سالگي بخودش گفت: باقر تو از بچگي آرزو داشتي آق مهندس شي! چي شد پس؟ دنگ! فرشته آرزوها نه گذاشت و نه برداشت و باقر را كرد رييس بزرگترين هولدينگ مهندسي كشور كه از تونل تا بندر و از سد تا اتوبان مي ساخت! تحصيلات مهندسي؟ اين سوسول بازي ها در سرزمين آرزوها معنا ندارد. ضمنا تا چشم باز كرد ديد در كنار اداره صدها پروژه مهندسي، يك فوق ليسانس جغرافياي سياسي هم از دانشگاه تهران گرفته. چطوري؟ آدمي با اين همه مشغله، جزييات چطور يادش بماند؟ سه سال گذشت. لامصب مهندسي، دل نازك باقر را زد. اصلا كه گفته او بايد مهندس شود؟ از اولش آرزو داشت خلبان شود.دنگ! در ٣٦ سالگي يهويي شد فرمانده نيروي هوايي. سابقه پرواز؟ زياد! قبل از آن، بارها سوار هواپيماي مشهد شده بود! تا بيايد خودش را جمع كند حين فرماندهي نيرو، خلباني آموخته، رفته بود فرانسه و خلبان ايرباس غير نظامي ايران اير هم شده بود. محدوديت سن پذيرش خلبان؟ انگار به فرشته مرشته اعتقاد نداري ها! تازه از بخت خوش، وسط اين هير و وير ،صدقه سر دل پاكش يك دكترا هم گرفته بود. لامصب درد دارد آدم همزمان در ايران فرمانده نيروي هوايي، در فرانسه دانشجوي ايرباس و در تهران دانشجوي دكترا باشد. همه اين كارها با هم، آنهم در سه چهار سال! چه رنجي برده، باقر جان! حالا در آستانه ٤٠ سالگي داشت فكر مي كرد كه خلباني به چه درد مي خورد؟ راستش را بخواهي باقر از بچگي چشمش دنبال پاگون پاسبان ها بود. دنگ! اين فرشته لامصب معتقدست سلسله مراتب هر كاري را از تهش بايد شروع كرد. باقر جان يهو شد رييس پليس يك مملكت به چه بزرگي. آفرين! اينكه از سابقه باقر جان در امور پليسي نپرسيدي، نشان مي دهد نرم نرمك داري آدم مي شوي. ٤٤ سالگي از راه رسيد. حالا ژنرال زميني-ژنرال هوايي-كاپتان-دكتر- ژنرال پليسي بود براي خودش. يك فرم خزنده نامحسوسي استاد دانشگاه تهران هم كرده بودندش طفلي بچه ام را . ولي آرزوي بچگي اش چه؟ از اولش او بدجوري تو نخ اين ماشين هاي بزرگ زباله بود. دنگ! بله! معرفي مي كنم. سركار عليه مخدره فرشته خانم هستند با حكم شهرداري باقر جان! آنهم سه دوره! بدهي افسانه اي؟ املاك ؟ آقا من از اول گفتم تو مارمولك، تنت ناجور مي خارد! نگفتم؟ شما هالو هف شنبه هاي تنبل مفتخور بايد خجالت بكشيد كه هي نق مي زنيد و آيه ياس مي خوانيد. بجاي آن برويد دلتان را صاف كنيد كه فرشته جماعت اطرافتان پلاس باشند. آنوقت مثل باقر جان هي آرزوي گنده گنده، دشت خواهيد كرد. با شنيدن اين داستان، آدم شديد يا قصه ابوالمشاغل مولانا علي اكبر خان ولايتي را هم تعريف كنم برايتان؟ نشناس هاي نمك بحرام!
1 تیر 1398 ــ 22 ژوئن 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک