شوخ ترین، شریف ترین هموطن ما!
آقای «؟» نزدیک 90 سال داشت. او به قدری شوخ بود که از شوخی با خودش هم دست بر نمی داشت.
یک روز خانه یکی از دو پسرش بودیم. دخترش هم بود، با نفرات زیادی نوه نتیجه. «؟» رو به همسرش که کنارش نشسته بود کرد و گفت: خانم اون عینک من که کنار دستته بده!
ــ عینک برای چه می خواهی؟
ــ می خواهم بروم (بی ادبی نشه) بشاشم.
ـــ برای شاشیدنم هم احتیاج به عینک داری؟
ــــ هر کی ندونه شما که می دونی، چرا این سوال رو می کنی؟
یکبار خانه کسی مهمان بودیم. خانمی با همه زن ها دست داد و روبوسی کرد. وقتی یکی از آقایان دستش را برای دست دادن به طرف خانم دست دراز کرد، خانم دستش را عقب کشید و با عشوه خواصی گفت: معذرت می خوام.
آقای «؟» گفت خااانم اگه یه ماچ و یه دست به آقا می دادی زمین زیر رو نمی شد.
همسر خانم درحالیکه از خنده منفجر می شد گفت: آقای «؟» چی می گی با عز و التماس این خانم یه ماچ یه دست به ما میده.
در یکی از این تطاهرات، آقای « الف» عصا در دست به آقای «؟» رسید و پیش از سلام گفت: مال من(اشاره به عصایش )از مال شما کلفت تره. آقای «؟» عصایش را بلند کرد و گفت: ببین مال من از مال تو بلند تره.
آقای«؟» و همسرش از شریف ترین، مهربانترین انسان هایی بودند که من در عمرم شناختم. این زن و مرد هر خدمتی که از دست شان بر می آمد از هموطنان مان کوتاهی نمی کردند. آقای «؟» مردی پر مطالعه بود. مرتب با دقت کتاب می خواند، وطن پرست بود. آشنایی زیادی به تاریخ ایران داشت. در تمام کتاب هایی که خوانده بود، حاشیه نوشته بود. از گذشت و بزرگواری همسر آقای «؟» هر چه بگویم کم گفته ام. با درگذشت این مرد، با غمی فراوان یک دوست خوب، یک استاد فروتن را از دست دادم. روانش شاد. 24 اسفند 1396 ــ 15 مارس 2018 ــ اردوخانی ــ بلژیک
دیدگاه های تازه