شوخی و جدی

آرزوهای سردار، مهندس، دکتر، استاد باقر قالیباف !

هر كس در ايران به جايي نرسيده يا تنبل بوده يا خيلي خيلي خيلي تنبل بوده. ايران، بي برو برگرد سرزمين آرزوهاست. ميگي نه همين باقر خان قاليباف خودمان را سير كن. آقا باقر نظامي بود تا اينكه يك روزي در سن ٢٩ سالگي آرزو كرد ليسانسه شود. دنگ! فرشته آرزوها از راه رسيد و در حاليكه باقر فرمانده لشكر مازندران بود، از دانشگاه تهران ليسانس جغرافي گرفت. چطوري؟ فضولي؟! ٣٣ سالگي بخودش گفت: باقر تو از بچگي آرزو داشتي آق مهندس شي! چي شد پس؟ دنگ! فرشته آرزوها نه گذاشت و نه برداشت و باقر را كرد رييس بزرگترين هولدينگ مهندسي كشور كه از تونل تا بندر و از سد تا اتوبان مي ساخت! تحصيلات مهندسي؟ اين سوسول بازي ها در سرزمين آرزوها معنا ندارد. ضمنا تا چشم باز كرد ديد در كنار اداره صدها پروژه مهندسي، يك فوق ليسانس جغرافياي سياسي هم از دانشگاه تهران گرفته. چطوري؟ آدمي با اين همه مشغله، جزييات چطور يادش بماند؟ سه سال گذشت. لامصب مهندسي، دل نازك باقر را زد. اصلا كه گفته او بايد مهندس شود؟ از اولش آرزو داشت خلبان شود.دنگ! در ٣٦ سالگي يهويي شد فرمانده نيروي هوايي. سابقه پرواز؟ زياد! قبل از آن، بارها سوار هواپيماي مشهد شده بود! تا بيايد خودش را جمع كند حين فرماندهي نيرو، خلباني آموخته، رفته بود فرانسه و خلبان ايرباس غير نظامي ايران اير هم شده بود. محدوديت سن پذيرش خلبان؟ انگار به فرشته مرشته اعتقاد نداري ها! تازه از بخت خوش، وسط اين هير و وير ،صدقه سر دل پاكش يك دكترا هم گرفته بود. لامصب درد دارد آدم همزمان در ايران فرمانده نيروي هوايي، در فرانسه دانشجوي ايرباس و در تهران دانشجوي دكترا باشد. همه اين كارها با هم، آنهم در سه چهار سال! چه رنجي برده، باقر جان! حالا در آستانه ٤٠ سالگي داشت فكر مي كرد كه خلباني به چه درد مي خورد؟ راستش را بخواهي باقر از بچگي چشمش دنبال پاگون پاسبان ها بود. دنگ! اين فرشته لامصب معتقدست سلسله مراتب هر كاري را از تهش بايد شروع كرد. باقر جان يهو شد رييس پليس يك مملكت به چه بزرگي. آفرين! اينكه از سابقه باقر جان در امور پليسي نپرسيدي، نشان مي دهد نرم نرمك داري آدم مي شوي. ٤٤ سالگي از راه رسيد. حالا ژنرال زميني-ژنرال هوايي-كاپتان-دكتر- ژنرال پليسي بود براي خودش. يك فرم خزنده نامحسوسي استاد دانشگاه تهران هم كرده بودندش طفلي بچه ام را . ولي آرزوي بچگي اش چه؟ از اولش او بدجوري تو نخ اين ماشين هاي بزرگ زباله بود. دنگ! بله! معرفي مي كنم. سركار عليه مخدره فرشته خانم هستند با حكم شهرداري باقر جان! آنهم سه دوره! بدهي افسانه اي؟ املاك ؟ آقا من از اول گفتم تو مارمولك، تنت ناجور مي خارد! نگفتم؟ شما هالو هف شنبه هاي تنبل مفتخور بايد خجالت بكشيد كه هي نق مي زنيد و آيه ياس مي خوانيد. بجاي آن برويد دلتان را صاف كنيد كه فرشته جماعت اطرافتان پلاس باشند. آنوقت مثل باقر جان هي آرزوي گنده گنده، دشت خواهيد كرد. با شنيدن اين داستان، آدم شديد يا قصه ابوالمشاغل مولانا علي اكبر خان ولايتي را هم تعريف كنم برايتان؟ نشناس هاي نمك بحرام!
1 تیر 1398 ــ 22 ژوئن 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

ملاها را بهتر بشناسیم

ملا ها در هر دینی که باشند ابتدا دنیای مردم را جهنم میکنند و سپس وعده ی بهشت را به همان مردم می فروشند.
هیچ تجارتی پر سود تر از این نیست که کالایی خیالی را به مردم بفروشی که زمان تحویل آن پس از مرگ مشتری است!
در هرکجای دنیا که باشید می توانید با مقایسه دستان روحانیون و کارگران به راحتی متوجه شوید که بار دنیا برای چه کسی و یار دنیا چه کسی است!
روحانیون مستقیما خون مردم را در طول تاریخ میکیده اند اما هنگام پاسخگویی خود را کنار کشیده و خدا را در برابر شما قرار میدهند!
آنها می توانند نگاه کردن را حرام کنند و خون مردم را حلال و هدر اعلام کنند، می توانند به جای خدا نشسته و احکام متناقض اعلام کنند و کسی هم نمی تواند علت ان را جویا شود.
می توانند جنگ را ممنوع اعلام کنند اما عده ای را برای جنگ بفرستند، میتوانند مذاکره را ممنوع کنند اما پر ترافیک ترین پایتخت جهان برای مذاکرات پشت پرده را داشته باشند!
می توانند کشوری را نابود کنند و بعد بگویند شرایط بسیار خوب است.
می توانند یک شاعر را به خاطر شعر خوانی زندانی کنند، می توانند یک قاری را به خاطر بچه بازی، ازاد بگذارند. می توانند از حرم سوریه دفاع کنند، می توانند در حرم مشهد بمب بگذارند.
می توانند ام کلثومهایشان را به اسم پرستو بفرستند برای بی عفتی و همزمان دختری را بخاطر چند تار مو از تاکسی بیرون بیندازند.
می توانند در ثروتمند ترین کشور جهان مردم را گرسنه نگه دارند، میتوانند همزمان که رودخانه ها و دریاچه ها را خشک میکنند، جنگل ها و کوهها را بخورند!
می توانند شریک دزد و رفیق قافله باشند، میتوانند در قم درس بدهند و در لواسان ویلا داشته باشند، میتوانند مردم را برای شفا به مشهد بفرستند و خود به المان و انگلیس بروند.
میتوانند همزمان علیه همه دنیا شعار بدهند در حالی که هم شتیل روس را میدهند هم انگلیس را و هم امریکا و … را، میتوانند خیک روغنی را به فضله موشی حرام اعلام کنند و چنبره زدن روی بیت المال به اسم موسسات فرهنگی، حلال! آخوندها موجودات عجیبی هستند، یک باگ ( خطا) در افرینش، یک اشتباه نابخشودنی هستند.
27 خرداد 1398 ــ 17 ژوئن 2019 ــ بلژیک ــ اردوخانی

نامه سرگشاده به شاه بانو مریم عضدانلو!

نخست ــ خاک کاهو تو سر هرچی آقا زاده  (آخوند زاده) است. شما آقا زاده ها غیرت ندارید، شرف ندارید، وجدان ندارید که با دزدی و احتکار هزار جور خیانت و کلک میلیاردها ثروت ملت ایران رو می برید خرج آمریکایی ها می کنید، تازه یک چیزی هم طلبکار می شوید. یاد بگیرید از «شاه بانو مریم عضدانلو» (رجوی) یک شاهزده است، یک انسان دوست است، یک پارچه خانم، همه اش فکر هموطنان های فقیرش و مردم فقیر رومانی، بلغاری، لیتوانی و کنگو، سومالی، سودان و عرب هاست.
آقا زاده های کثیف، این بانوی گرامی پول از صدام حسین و شیخ های عرب رو گرفته خرج این مردم فقیر می کند، نه مثل شما تو کابره ها و کازینوها غرب خرج کند. قبول ندارید به یکی از این تظاهرات شان بروید، بیینید، ده ها هزار نفر از مردم این کشورها رو با هواپیما و اتوبوس میاورند، نهار و شام و صبحونه شان رو میدهند، در هتل 5 ستاره می خوابانند، یک چیزی کف دست شان می گذارند. با احترام می فرستندشان به کشور خودشان. تا سال یعد و تطاهرات دیگر

شاه بانوی ارجمند مریم عضدانلو: اگر یک نفر لیاقت پادشاهی ایران را داشته باشد، شما هستید.
یک ــ اینکه شما به درستی از خاندان شریف قاجار و شاهزاده اید، نه آقا زاده. (گدا زاده)
دوــ شما خانواده گرامی تان، سال ها با نظام فاسد شاه مبارزه کردید، و خیلی از بستگان و یاران شما جان خود را در این راه فدا کردند.
سه ــ شما درس خوانده در دانشگاه شریف رشته متالوژی (صنایع فلزی)هستید، (دانشگاه شریف یکی ار مهترین دانشگاه های دنیا بود) پرستار سویسی و فرانسوی نداشتید. نه اینکه چهار کلاس درس در ایران خوانده باشید، سپس در آمریکا به خوشگذرانی و الواتی گذرانده باشید.
چهار ــ سالها به طور جدی با رژیم جمهوری اسلامی مبارزه کردید، و نشان داده اید که اهل عمل هستید، نه حرف، و مانند آقا رضا ناز پروده نیستید، هر چند خیلی نازکش دارید. (خود من هم یکی)

شاه بانو مریم عضدانلو: خواهش می کنم، از پول هایی که از عرب ها گرفته (خوب کاری کرده اید، نوش جانتان) و به سناتور ها وکیل ها و وزیران در غرب می دهید برای سخنرانی. چند ده هزار دلاری هم به من بدهید، به جان شما نباشد، به جان گربه ام که از سگ همسایه برایم عزیز تر است، به جان خرم که از جان هر گاوی برایم عزیزتر است قسم، من هم در تظاهرات صدها هزار نفری شما سخنرانی می کنم، مانند خیلی از شاعران که در وصف امام شعر سروده اند، در وصف تان شعر و سرود می سرایم. سرودی بهتر از سرود شاهنشاهی.
جاوید شاه بانو مریم قجر عضدانلو. 27 خرداد 1398 ــ 17 ژوئن 2019 ــ بلژیک ــ اردوخانی
(فحش دادن و ناسزا گفتن برای همه آزاد است)

ما ملت بی فرهنگی هستیم.

دولت مردان ایران آدم های با فرهنگی هستند!. ما ملت بی فرهنگی هستیم، تمام بدبختی ها ما از بی فرهنگی است. بدون شک این حرف را بارها از افراد گوناگون شنیده اید. البته من غلط بکنم چنین حرفی در باره فرهنگ چند هزار ساله مان بزنم. هرچه هستم، حاصل همین فرهنگ ام.
رفتم رستوران ایرانی … چیزی بخورم. حاج محسن مرا دید، و با صدای بلند گفت: آقای اردوخانی سلام عرض می کنم، بفرمایید در خدمت باشیم.
ــ سپاسگزارم، میخوام یک چیزی بخورم و زود برم.
ــ خواهش می کنم، افتخار بدید مهمون ما باشید. پس از سماجت زیاد، گفتم به شرطی که خودم پول غدایم را بدهم. به این خاطر اینجا نیامده ام تا کسی مرا مهمان کند. به هر حال سر میز او که چند مرد دیگر هم بودند نشستم.
من خوراکی مختصری خوردم. حاجی و یارانش مانند از قحطی درآمده ها با سرعت مقدار زیادی غذا در شکم چپاندند.
پس ار غذا، حاجی آروغ شتری زد و صلوات فرستاد و گفت: احمدالله ربع العالمین. خدایا شکرت ، هرچه ما کم کردیم، تو زیاد کن، ما که خوردیم سیر و پر، کافر بیمره گُر و گُر.
پس از آن حاجی آهی کشیدو گفت: بعله آقای اردوخانی، شما که نویسنده هستی حتما میدانی: مشکل ما بی فرهنگی است. ما ملت بی فرهنگی هستیم. پرسیدم حاج آقا فرهنگ یعنی چی؟ حاجی دست اش روی شکم گنده اش گذاشت، نگاهی به اطراف کرد، دید یک خانواده با چند زن و بچه دور میز کناری نشسته اند، لبخندی زد و به لای پایش اشاره کرد.

حاجی خوب فهمیده بود، فرهنگ یعنی چی! در لندن 60 رستوران ایرانی است و همیشه شلوغ. یک کتابخانه با پشتکار و زحمت زیاد آقای ماشالله آجودانی و چند نفر ایران دوستان دیگر است که همیشه خلوت. در بلژیک چندین رستوران ایرانی است. سالهای 1990 با پشتکار علاقه فراوان انور میرستاری  کتابخانه در بروکسل برپا کرد که دوسه سالی بیشتر دوام نیاورد. در سایر کشورهای غرب هم به همچنین. در ایران که نپرس؟!
حاج محسن درست می گفت: فرهنگ یعنی سیر کردن شکم و زیر شکم. دولت مردان ایران آدم های با فرهنگی هستند. 11 خرداد 1398 ــ 1 ژوئن 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

محمد علی نجفی و خرگوش بازی گوش

روزی خرگوشی از پای درختی می گذشت ،دید چند کلاغ بالای درختی خوشحال و خندان نشسته اند.خرگوش کجنکاو از کلاغ ها پرسید علت خوشحالی خنده شما چیست. پاسخ شنید: ما با تخم مان بازی می کنم و می گوییم و میخندیم. خرگوش هم نگاهی به لای پایش کرد و دید که او هم دوتا تخم گنده بین دو پا دارد، بزرگتر از تخم کلاغ ها، و شروغ کرد بازی با تخمش و خندیدن.
همچنان که مشغول بازی با تخمش بود بی خبر از اطرافش، روباهی پرید و او را گرفت. در حالی که روباه او را می برد، یکی از کلاغ داد زد:
«وقتی کسی با تخمش بازی می کند، باید اون بالا بالاها بنشیند.»

محمد علی نجفی، خیال می کرد که بالا بالاها نشسته، و بالانشینیان او را رها نمی کنند، و نمی دانست تاریخ مصرفش گذشته . 8 خرداد 1398 ــ 29 مه 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

خر اسب نمی شود !

همانگونه که می بینید، نام من «ابولفضل» است. در زندگی همیشه از این نام رنج می بردم و می برم، وبرایم عقده شده است. به ویژه اینکه این نام برای اروپایی ها گفتارش مشکل است.
مادر و پدرم از روی ایمان به دین اسلام این نام را برای من اتنخاب کرده اند. (روانشان شاد)«ابولفضل العباس، باب الحوایج، قمر بینی هاشم»
*پس از انقلاب خیلی از ایرانی های خارج از کشور نام خود را عوض کردند.محمد شد مهرداد. حسن، هوشنگ. قوچعلی، آریانا.حسین، نادر. گاظم، کیانوش. محمود، داوید، اسد، شیرزاد، ابول حسن (بنی صدر) همان ابول حسن بماند، قاسم، سهراب. رقیه، شهناز. فاطمه، فریده. سکینه، سوسن، ضغرا، شهلا. این قصه سر دراز دارد.
بارها دوستان از من پرسیده اند که چرا نام ات را عوض نمی کنی؟ پاسخ دادم: اگر به خری بگویند: اسب، آیا بنیان ( ذات) او عوض می شود؟ خر عیسی گرش که به مکه برند، چونکه باز آید هنوز خر باشد.
البته می تواند بار نبرد، مفت بخورد و بخوابد و لگد پرانی کند و گاز بگیرد و پسوند ( لقب) حاجی را به دنبال بکشد و مورد احترام خران دیگر هم باشد.
*کاری به این نداریم که خیلی ها در ایران که نام ایرانی داشتند، برای اینکه نان را به قیمت روز بخورند، نام ایرانی خود را با نام عربی عوض کردند و صاحب مال مقام شده اند.
1 خرداد 0398 ــ 22 مه 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

جز اینکه بگویم کرم دارند!؟

بر سر سفره ای چند آخوند شکم گنده نشسته بودند و با ولع غذا می خوردند. پسر بچه ای یتیم هم دورشان می پلکید. هر کدام از این آخوندها می گوزیدند، یکی می زدند تو سر بچه و می گفتند، بی تربیت احمق کره خر، چرا می گوزی؟. یکی وارد شد و پرسید: این بچه این جا چکار می کند؟ پاسخ شنید: اینحاست برای اینکه هر که بگوزد، تقصیر او بگذارند و تو سرش بزنند.
این حکایت حکومت ایران یتیم شده است. من نمی دانم حمله به کشتی های نقتکش سعودی کار ایران بوده، یا نه! ولی می دانم اگر در کرده مریخ هم یک حمله تروریستی صورت گیرد، یا بگوزد بدون شک حکومت ایران را مقصر می دانند و یک توسری به او می زنند، و با تحریم بیشتر، جریمه اش را ملت ایران می دهد.
با این توسری ها (تحریم ها) ، امریکا می خواهد به آخوندها بفهماند: تا موقعیکه برای شورشیان یمن اسلحه می فرستید، وبه حمس و حزب الله کمک می کنید، تا زمانی که در سوریه پایگاه دارید، و اسراییل فرزند عزیز کرده ما است، (هر چند لوس نونور ) و خطری برای او ایجاد می کنید، و هر روز فریاد مرگ بر آمریکا و اسراییل سر می دهید: تو سری می خورید. پاسخی به این پرسش که چرا حکومت ایران اینچنین می کند، نمی توانم بدهم: جز اینکه بگویم: کرم دارند !؟
28 اردیبهشت 1398 ــ 18 مه 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

پوزش از بانوان، یک غلطی کردم

بانوان گرامی، یک غلطی کردم، ببخشید، نفهیدم. چند سال پیش نوشتم: آقایان خیال نکنید که مردان همجنس گرا زندگی بهتری از شما که همجنس گرا نیستید دارند، چون یکی از ان دو خیال می کند زن است، و پوست از کله طرف دیگر را می کند و از زندگی سیرش می کند.
آقا و خانمی که شما باشید؛ صد تا فحش و بدو بیراه از بانوان گرامی شنیدم که خیلی دلتان بخواهد، این شما مردها هستید که مرتب دنبال ما راه میافتید و قربان صدقه ما می رید. این همه شعر عاشقانه در وصف ما گفتین.
اصلا اگر ما نبودیم شاعر و شعر نبود. آواز عاشقانه نبود، موسیقی و نقاشی نبود. اصلا هنر نبود، شما مردها هنوز تو غار زندگی می کردید، با دو من ریش و پشم، مثل خر و گاو و شتر و الاغ علف می خوردید، کشاورزی دامداری نبود. اصلا می دونی چیه؟ حوا نمی خواست از بهشت بیرون بیاید. اونجا جوب شیر و عسلش بود، با باغهای پر از گل و پرندگان و چرندگان. هوا نه گرم بود و نه سرد.، لخت راه می رفت احتیاج به خانه و لباس نداشت، از این ریشو های هیز هم خبری نبود. این مرتیکه آدم مرتب قربان صدقه اش رفت، «خوشگلم، قشنگم، نوکرتم؛ چاکرتم بیا بریم زمین، اونجا از بهشت بهتره گفت و گفت، تا اینکه حوا گولش رو خورد و اومدن زمین با هزار جور بدبختی شروع کردن به زندگی…»
بانوی دیگر: این مرتیکه الاغ انقدر قربون صدقه ام رفت تا اینکه من گولش خوردم، انقدر نامه عاشقانه واسم نوشت، اگه پاره نمی کردم صد تا کتاب می شد. به خدا قسم صد تا خواستگار دکتر و مهندس داشتم، خریت کردم اومدم زن این مرتکیه نفهم بیشعور یلا قبا شدم. حالا توی عنتر میای این مزخرفات رو می نویسی.

بانوی ارجمند دیگر: حیف که دوری و دستم بهت نمی رسه، وگرنه چند تا می زدم تو سرت. تا از این غلط ها نکنی. «شک کرده بودم که این شوهر بی وجدان من که رفته زن گرفته. وقتی میخواست مکه بره قسمش دادم و گفتم اگه زن گرفتی بگو. قسم خورد به ناموس … به مرگ پدر و مادرش، به هرچی امام وامازاده است که من هرگز رو تو زن نگرفتم. رفت مکه اونجا سقط شد. جسدش اوردن؛ موقع خاک سپاری دیدم یک زنی بچه بغل گریه زاری می کنه و میگه بچه ام یتیم، بچه ام یتیم شد. ازش پرسیدم شما کی هستی؟ » (این قسمت واقعیت دارد) گفت من زنشم. حالا مرده ما خرج کرایه خونه و خورد و خوراک نداریم. خلاصه درد سرت ندم، دلم واسه اون وخودم سوخت، بردمش خونه خودم، شانس آوردم، زن خیلی خوبیه، از بچه های من مثل بچه های خودش مواقبت می کنه، من میرم سرکار، اون به کار خونه غدا میرسه.(یه وقتا مثل دو تا خواهر با هم زندگی می کنیم، یه وقتا هم مثل زن و شوهر.) غلط زیادی نکن، این مزخرفات رو ننویس.
اگر بخواهم تمام ناسزاهایی که شنیدم بنویسم، بیش از ده صفحه می شود. هرچه گفتم، غلط کردم، نفهمیدم،ببخشید به گوش بانوان گرامی نرفت.
در این میان هیچ مردی از من پشتیبانی نکرد که حتی شما و آن شکم گنده ای پاسدار، یا آن آخوندهای زن ستیز و درغ گو و تن پرور «که در هر دو مرد تجربه زیاد دارند» تنها یک نفر گفت اردوخانی حرف دل من را زدی. به جان شما نباشه، به جان خودش قسم، از دست این دوستم شب روز ندارم. هیچ زنی به اندازه حسود نیست. شاید شما جرات نکنید از ترس زنتان به یک زن نگاه کنید، من جرات نگاه کردن به هیچ زن و مردی ندارم. در خانه هفت رقم آرایش می کند، لباس های سکسی می پوشد.اگر پنج دقیقه دیر یبایم خشتکم را زیر رو می کند، پدری از من دراورده که حساب ندارد، چکار کنم، دوستش دارم.
باز هم از بانوان گرامی پوزش می خواهم، امیدوارم گناه مرا ببخشند. چه کنم که من هرچه به این مخم بیاید می نویسم. اگر ننویسم بیمار می شوم.
17 ادریبهشت 1398 ــ 7 مه 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک

خواهش از برادران حشرالشعبی!

منت خدای را عزو وجل که شما به برادران حشری الشعبی به کمک ما آمدید. گرچه عطایتان را به لقایتان بخشیدیم. ولی کاری که آمریکایی های مدافع حقوق بشر که برای برقراری دمکراسی به عراق آمده بودند نکید گه چگونه عراق را با خاک یکسان کردند، ارتش عراق را نابود، 300000 عراقی را کشتند،داعش را ساختند، روانه سوریه کردند.چند هزار دانشمند عراقی از دبیر دبیرستان تا استاد دانشگاه را ترور کردند، هزارن عراقی آواره شدند. این قصه سر دراز دارد.

خواش و تمنای من از شما این است که چون مردم سیل زده چیزی برای خوردن ندارند،غذای آنها را نخورید، و دست گدایی به سوی شان دراز نکنید، نان شان را ندزدید، مانند آمریکایی ها که خوراک شان همرا خود اوردند، خوراک تان را همراه خود بیاورید دیگر اینکه باز هم مانند آمریکایی ها مستراح صحرایی خود را همرا با آفتابه بیاورید. آفتابه دزدی نکنید. و همچنین تانکرها بزرگ هم بیاورید که ریدمانتان را با خود ببرید، دراین مدت چهل سال حکومت به اندازه کافی ریدمون کرده. احتیاج به ریدمون شما نیست.
با احترام، عزت و ارج فروان به برادران حشرالشعبی
29 فروردین 1398 ــ 18 آوریل 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک