شوخی و جدی

درست به یاد دارم: 10 ــ 12 ساله بودم. خانم «ش» ابروی دخترش «گ» هم سن من را می تراشید تا پر پشت شوند. مانند زنان دربارِ قاجاز، معروف به پاچه بزی.
اکنون ابرو کمانی رسم شده.
در آن زمان بانوان بادام را می سوزاندند تا کمی روغن پس بدهد، و با آن پشت چشم را سیاه می کردند، و همپنین خال پشت لب ( بادام را روی ذغال سرخ شده می سوزاندند، روی شمع دود می گیرد) اکنون سرمه چشم را می خرند، و مداد سیاه ویژه برای خال.
بانوان گرامی منِ مسکین را از همان 10 ــ 12 سالگی دیوانه آن چشم و ابرو کردید.
از آن چهره های گلگون تان، از آن لبان سرخ خندان تان چه بگویم که چه ها با من نکردید؟
با آن سینه ها جو لیمو، ( مثل هندوانه هم بود مهم نیست) با آن قد چو سرو( قد کوتاه هم بود، اشکالی ندارد) من را مرا شیدا و آواره کردید.
در دستان هایم بدترین ناسزاها به مردان از همه قماش گفته ام، هیچ مردی از من انتفاد نکرد که چرا به مردان توهین می کنی. نکند ما مردها بی غیرت شده ایم.
اما اگر از زنی کمترین انتقادی بکنم، و بگویم بالای آن چمشان زیبای خمارت ابروست، ده ها زن، و صدها مرد برای اینکه خود را پیش زنان عزیز کنند، با ناسزا فریاد می زند چگونه جرات می کنی به زن توهین کنی.
بانوان گرامی: منِ عاشق صفتِ جرات ندارم بگویم بالای چشمان زیبای شما ابروست، هر چند شیفته ودلبسته به آن ابرو و آن چشم ام.
27 اسفند 1402 ــ 17 مارس 2024 ــ اردوخانی ــ بلژیک

دیشب ساعت 23 و 30 دقیقه به وقت اروپا سرگرم تماشای مسلبقه تنیس در یکی از ایا لت های آمریکا بودم که یکباره دیدم بی شمار زنبور درشت حمله کردند به مسابقه دهنده گان که بین یک اسپانیایی و یک آلمانی بود، و به تما شاچیان، به طوری که پس از چند لحظه مسابقه قطع شد، و همه فرار کردند و زمین مسابقه خالی شد.
باید توجه کنید که درمسابقه های مهم، مانند بسکت، فوتبال آمریایی، تنیس 40 کیلومتر اطراف
استادیوم با رادار و دوربین های اشعه قرمز سخت کنترل می شود، و هواپیماها حق ورود به محدوه را ندارند.
جهموری اسلامی با اگاهی به این موضوع که امکان حمله هوایی ندارد، و اف، بی ، آی، تمام کسانی که به محوطه وارد می شوند زیر نطر دارد، و با کمترین شکی بازرسی بدنی می شوند، چنین حمله برایش ممکن نیست، در زمانی دراز، به طور مخفی در آزمایش گاه های زیر زمینی در آمریکا میلیارد میلیارد زنبور پرورش داده، و دیشب در این مسابقه مهم که میلون ها تماشاچی داشت رها کرده.
شاید بپرسید چرا در اسراییل دست به چنین کاری نزد. دولت اسراییل با اگاهی به نقشه خطر ناک جمهوری اسلامی سال ها برای مبارزه با این برنامه، داروی سمی خطرناکی را روی زندانیان فلسطینی امتحان کرده، و با این سم دور تمام مرزهایش را سم پاشی کرده، و همچنین به ساکنین کلنی نزدیک فلسطین واکسن زده. جمهوری اسلامی با اگاهی به این کار اسراییل از حمله زنبوری به اسراییل خو داری کرده.
با شتاب نوشتن اشتبا های نوشتاری آن را ندیده بکیرید.

یکی از دوستانِ قدیمی« کاملیا» که همدیگر را از دوران شیر خوارگی می شناختند. . 6 فروند فرزند داشت، مرتب از کاملیا می پرسید، چرا بچه دار نمی شی؟
کاملیا: خواهر دست رو دلم نذار که از غصه می ترکم. اگه می خوای بدونی یه شب بیا کنار چارلز بخواب تا درک کنی من چه می کشم.
دوست کاملیا یک شب پیش از چارلز رفت تو تخت خواب و لحاف کشید رو سرش. پرنسش چارلز آومد با چند تا کتاب شروع کرد به خوندن. پس 2 ــ 3 ساعت دستش رو برد لای پای خانم کنارش، خانم نزدیک بود سکته کنه، فرار کرد اومد پیش کاملیا و گفت: شوهرت دستش رو برد لای پای من.
کاملیا گفت، بیخود ترسیدی، آب دهنش تموم شده بود، میخواست دستش رو خیس کنه واسه کتاب روق زدن، واسه این بود که دستش رو برد لای پای تو.
شاید شما بگویید: تو به همه بند می کنی، تنها کسی که بند نکردی خواجه حافظ شیرازی است.
پاسخ: نخست اینکه حافظ جیگرمِ! بعدش یاد حدیثی افتادم که روایت می کنند از بزرگ مردی به نام شعبان خان جعفری.
در مسابقه هوش تلویزیونی از شعبان خان می خواهند که سه عضو داخلی بدن اش را بگوید. ایشان می فرمایند: روده، معده و شاه.
اجرا کننده برنامه می پرسد: شاه که جزوی از بدن تو نیست.
شعبان خان می فرماید: آخه شاه جیگرمه.
بامداد پیش از خوردن بامدادانه اومد تو مخم و نوشتم.
22 اسفند 1402 ــ 12 مارس 2024 ـــ اردوخانی ــ بلژیک.

آقای جهانگشا تلفن کردو گفت: مدت ها ست که می خواستم به زیارت استاد شما ( خر) نائل شوم.
اگر کاری ندارید، فردا صبح خدمت برسم.
فردا صبح آمد و به دیدار استاد رفتیم.
جهانگشا: سلام عرض می کنم، خسته نباشید، مدت ها بود که می خواستم خدمت شما برسم، و به زیارت شما نائل شوم، تا اینکه امروز این افتخار نسیب من شد.
استاد نگاهی پر معنی به سرتا پای جهانگشا کرد و گفت: اول اینکه اگر خدمت کار(نوکر) بخواهم، به اطلاع اتان می رسا نم، و این شاگردم، (اشاره به من) به من مهر می ورزد و گاهی مرا قسو می کند. دیگر اینکه گفتی به زیارت شما . . . برو به زیارت امام زاده ای تا حاجت ات براروده شود، حاجت تو از من یک گوز بیشتر نیست. گفتی افتخارمی کنی! افتخار زنی نجیب است جز با شوهرش با کس دیگر رابطه ندارد.
و از همه مهمتر، آدم نفهم، من صبح از خواب بیدار شدم، چند دقیقه ای در جایم خمیازه کشیدم و غلط زدم،بعد رفتم شاشیدم، سپس نیم ساعتی نرمش کردم و ، بعد صبحانه خوردم، تا اینکه تو آمدی، کجا این کارها خسته کننده است، علاوه بر آن این حرف بی معنی است خستگی را به تن من آورد و عسبانی ام کرد.
جهانگشا: این حرف ها رسم است.
استاد» به این رسم های ارباب رعیتی بیضه مالی چند هزار ساله باید گوزید، و گوز پر صدایی رها کرد.
نزدیک به ده سال بود که این حرف بی معنی ِ «خسته نباشید» تو دلم بود تا اینکه امروز نوشتم.
20 اسفند 1402 ــ 10 مارس 2024 ــ اردوخانی ــ بلژیک

شهبانو فرح دیبا: برای من قابل تصور است که زندگی کردن در دربار محمد رضا شاه همسر تان برای شما که دور از هر گونه فساد اخلاقی بودید، و همسری وفا داری به او چقدر مشکل بود، با خواهر شوهرانی سرتا پا فاسد، با بردار شوهرانی تن پرور و پر توقع بیکاره، با مادر شوهری بی سواد و پر توقع و قر قرو، با همسری زنباز که شما به آن آگاه بودید، با وزیر درباری که نقش اساسی او آرودن خانم از کشورهای غربی و شرقی برای شاه بود، با درباریان چاپلوس و درغگو که به گفته خود شما برای خوش آیند شاه چاپلوسی سگ اش را هم می کردند. و زمانی که درِ دربار به روی همه باز بود « ملک حسین پادشاه اردن» که خود را برادر شاه میخواند و مرتب با بستگان اش در ایران بود، به رامسر می ر فت، ولی زمانی که شاه مجبور به ترک ایران شد،او شاه را به اردن راه نداد. (مانند بسیاری از سران کشورهای دیگر) تنها یک مرد از دنیای عرب «انور سادات» رییس جمهور مصر شاه و شما را با آغوش گرم پذیرفت. رواش شاد.
اما گله گوچک من! شما زمانی که در ایران بودید، هر سال سفره های گوناگون می انداختید، همسران وزیران و امیران، هم چنین همسران سفیران خارجی را دعوت می کردید، یکی از آنها سفره ابوالفضل بود، همچنین اکنون که ساکن فرانسه هستید، این رسم نیکو را ادمه می دهید، چرا یکبار هم منِ «ابوالفضلِ» تنهایِ غریب در کشور بلژیک را دعوت نکردید. امیدوارم اگر بار دیگر چنین سفره ای انداختید، مرا فراموش نکنید.
با ارج فراوان به شهبانو فرح دیبا « پهلوی»

(یکی از این خانم های خارجی زمانیکه آخوندی روضه می خواند زارــ زار گریه می کرد، خانمی ایرانی از او پرسید، شما چرا گریه می کنی؟ خانم خارجی پاسخ داد: همه گریه کردی، من گریه کردی، هم خندیدی، من خندیدی)
18 اسفند 1402 ــ 8 مارس 2024 ـــ اردوخانی ــ بلژیک

پروانه خانم گفت: به پرویز( همسرش) امروز صبح گقتم، چند میلیون آدم امروز (روز زن) را به من شادباش گفتند. تو چرا نمی گی. پاسخ داد: خاآآآآآآآ نم من جیر جیریک ت ام، سی ساله که عاشقتم، جیر جیرک آدم نیست که روز زن و مرد سرش بشه. بیشتره. اون ادمایی که روز زن شادباش می گن، واسه اینه که بگن مام ادمیم،به جون تو قسم هیچ وقت عاشق نشدن و زشت ترین جوک ها رو درباره زن ها میگن. تو تا حالا دیدی من یک حرف زشت، در باره زن ها بزنم.
پروانه خانم ادامه داد: خودش میدونه که چقدر دوستش دارم، احتیاج نداره بگم.
واسه شما درد دل نکنم، واسه کی بگنم؟

دوست ارجمند مسعود، کداخودآیی در پیامی نوشت!
سلام. آقا زرافه که جای خود، من به کلاغ شدن هم رازی ام! پاسخ من!
کلاغ دوست داشتنی ارجمندم، سی سال پیش یک بچه کلاغ پیدا کردم که چند پر بیشترنداشت، با زحمت خوراک وآبش دادم. پس یک ماه بزرگ شده بود و در خانه می گشت، با بچه بازی می کرد. می دانست من کی بر می گردم، لب پشت بام می نشست، تا من میامدم دهانش را باز می کرد، قاری می زد، خوراکی در دهانش می گذاشتم داشت. سر میز غذا می نشست، با ما خوراک می خورد. علاقه خاصی داشت به باز کردن بند کفش ما. مرتب سر به سر گربه ما می گذاشت. کیف خانم ها که کمی باز بود، سر در ان می کردووهر چیز براقی بود بیرون میاورد، مرتب با موهای دخترم ور می رفت، کوتاه بگویم عضوی از خانواده بود، می رفت گشتی می زد و بر می گشت، پس از سه ماه ماده کلاغی پیدا کرد، هر دو امدند دراتاق نشیمن دور سر ما گشتند، سپس پرواز کردند و رفتند، همراه با بهترین آرزوهای ما، دوران خوشی راما با این کلاغ گذارندیم. من کلاغ را دوست دارم.

داستان کوتاه: شب و روز در درون فریاد می زنم : خدا یا ( هستی) کمکم کن تا بتوانم اندیشه های ابلهانه را از سرم بیرون بریزم. دریغا ازخدا کمکی به من نمی رسد.
بزرگترین آشغال دانی دنیا در سر من است، و بوی گند این آشغال دانی مرا تا مرز مرگ زنج می دهد.
در آشغال دانی ها دور از شهرهای بزرگ کرم ها و سکوسک ها می کولند، خوراک موش ها می شوند، گربه های بی صاحب موش می گیرند، سگ های ولگرد له له زنان به دنبال طعمه ای می گردند. کودکان و زنان مردان بی پناه بیمار، با تنی رنجور، کاغذ، کارتن، تکه ای پارچه، آهن پاره، بطری خالی ، و پلاستیک پیدا کنند و بفروشند، شاید هم خوراک گندیده بیابند، چند ساعتی شکم خود را سیر کنند.
هزارن کلاغ دور این آشغال دانی می گردند، به هر کثافتی نوک می زنند، عمری دراز دارند.
اما سگ ها گربه ها و بسیاری از آدم ها در همین آشغال دانی می میرند و زیر چرخ غلطک های خار دار مدفون می شوند.
و، من، ومن در آشغال دانی سرم به دنبال ورقی از کتابی، چند خطی از نشریه، خاطراتم، از تاریخ جستجو می کنم، میابم و یکی می نویسم، وباز هم ده ها نوشته در سر دارم.
شاد باشید اگر مانند من نیستید
زمانی که از خدا به من کمکی نمی رسد، چه انتظار از بنده خدا!؟
9 اسفند 1402 ــ 27 فوریه 2024 ـــ اردوخانی ــ بلژیک.

طنز کوتاه: با صدها پوزش: اگر جوکی ( لطیفه ای) در سرم رخنه کند و ننویسم بیمار می شوم. می دانم شما راضی به بیماری من نیستید.
خانمی شوخ طبع از دوستان تلفن کرد و پس از سلام و احوال پرسی گفت: باقالی پلوی خوبی درست کردم، میخوام برات بیارم. خندیدم و گفتم: مانند سابق نیست، مگر اینکه خودت زحمت اش را بکشی.
خندید و گفت: بی تربیتِ پر رو تو عوض شدنی نیستی!.
شما داوری کنید، آیا من آدم بی تربیتِ پر رویی هستم؟