شوخی و جدی

بیشتر شاعران ما مرد بودنده اند، برای وصف زیبایی زن، رخش را به ماه، مویش را به مشک، قدش را به سرو، لبانش را به لعل، چشمانش به چشم آهو، دهانش به غنچه، بویش را به عنبر، بادش را با نسیم سحری، پشمش را به پشم مرینوس و آگورا تشبیه کرده اند. از دیدم من این اشتباه بزرگی است.
زیبایی زن را تنها با زیبایی زن دیگرمی توان تشبیه کرد. حتی زیبایی هر زن را با خود او. و زیبایی های دیگر را با زیبایی زن. زن مظهر زیبایی است و با هیچ زیبایی دیگر نسنجد.
باید حلال ماه را به کمند ابروی زن، قرص ماه را به رخش، غنچه را به لبان او، چشمان آهو را به زیبایی چشم زن تشبیه کرد. مشک را به موی زن، سیب گلاب را با مزه زن، عطر زن را با مشک، عطر گل را با بوی زن، خیال او را به زیبایی رویا تشبیه کرد.

بخت یار ما بود که شاعر زن کم داریم، وگرنه؛ قیافه مرد به عنتر، هیکلش به گوریل، قدش به درخت تبریزی و گاهی به میخ طویله پای خروس، شکمش با بشکه، کله اش به ته قابلمه، مویش به خار، ریشش را به کیسه حمام، زبانش را به زبان مار، چشمان هیزش را به کون خروس، و خیالش را به خوابی وحشتناک تشبیه می کردند.

22 دی 1393 ــ 12 ژانویه 2015 ــ بلژیک ــ اردوخانی