شوخی و جدی

راضیم به رضای تو!

آقا پشت میزی در برابر جمع زیادی نشسته بود و از رفتار جوانان با پدر و مادر، با خواهر و برادر، با دوست و آشنا، در و همسایه سخنرانی  می کرد و پند و اندرز می داد که ناگهان کودکی پنجاه ــ شصت، شاید هم شصت ــ هفتاد ساله در حال چرت زدن، باد پر صدایی از خود خارج کرد. سخنران از سخنرانی دست کشید، گویی لحظه ای حاضرین را برق گرفته، پس از
آن یکباره همگان رو به کودک، او را متهم به بی ادبی، لاتی، بی شعوری و نفهمی کردند. در ضمن سخنران که تا کنون از ادب سخن می گفت، رکیک ترین ناسزاها را (که از گفتنش
شرم دارم) نثار کودک کرد.

من که تا کنون ساکت بودم، برخاستم و فریاد زدم، دوستان توجه کنید! «مگر نه اینکه برگی از درخت بر زمین نمی افتد، پرنده ای به پرواز در نمی آید، سنگی از روی سنگی تکان نمی خورد، قطره آبی از چشمه روان نمی شود، دریا موج نمی زند،… بدون خواست خدا. قبوال دارید»؟ همگان گفتند: «آری».

سپس گفتم: «در اینصورت هیچ بمبی بر سر مردم بیگناه نمی افتد و هزارن کشته و زخمی به جای نمی گذارد، شهر ها را با خاک یکسان نمی کند، هیچ سیلی روان نمی شود،هیچ زلزله ای بروز نمی کند و هزارن را بی خانمان نمی کند، هیچ کشت و کشتاری صورت نمی گیرد، هیچ آتش سوزی اتفاق نمی افتد، میلیون ها از گرسنگی نمی میرند … بدون خواست خدا! و هیچ بادی هم از شکم کودکی خارج نمی شود، بدون خواست خدا»! پس از این سخنان خردمندانه همگان از کودک پورش خواستند و دست به سوی آسمان بلند کردند و
گفتند: «راضیم به رضای تو»!

29 مهر 1390 ــ 1 اکتبر 2011 ــ بلژیک ــ اورایز ــ اردوخانی