شوخی و جدی

پیام من به مناسبت بیست سومین کنفرانس «بنیاد پژوهش های زنان ایران ــ هلند» در آمرسفورت(هلند)

هم در آتش سوخته ام و هم دستی از نزدیک بر آتش دارم.

اغلب با همکاری دوستان در برگزاری کنفرانس های سیاسی و اجتماعی شرکت کرده ام. همچنین در کنفرانس و سخنرانی های گوناگون به عنوان شنونده حاضر بوده ام. بدین جهت می دانم برای برگزاری چنین همایش ارزنده و بزرگی چه مدت زیادی وقت صرف کرده و با یکدیگر مشورت کرده اید. همچنین می دانم برای تهیه بودجه لازم، دعوت سخنرانان از کشورهای
مختلف، تهیه مکان و آفیش های تبلیغ و … چقدر زحمت کشیده اید.

آنچه سبب غمگینی من می شود این است که تعداد انگشت شماری که نه در آتش سوخته اند، و نه دستی (آگاهانه ) حتی از دور بر آتش داشته اند، با غرض ورزی دست به انتقاد،
ناسزا و تهمت نابجا زدند. گویی برگزار کنندگان و سخنرانان به آنان بدهکارند! انتطار داشتند سخنرانان آنچه آنها می خواهند بگویند، بدین جهت من از برگزارکنندگان می خواهم، تا از این عده خواهش کنند که متن سخنرانی سخنرانان را پیشاپیش بنویسند و به دست سخنران بدهند، تا چنین مشکلی پیش نیاید! اینها  کسانی هستند که توانایی برگزاری یک مهمانی کوچک
دوستانه را ندارند. چه بهتر است به این عده بگویید، اگر توانایی اش را دارید؛ این گوی و این میدان. خودتان برنامه ریزی کنید، خوداتان هم سخنرانی کنید و از هم اندیشانتان بخواهید در جمع شما شرکت کنند. ما هم به عنوان شنونده اگر خواستیم می آییم. دور گود نشستن و گفتن «لنگش کن» آسان است، بفرمایید میان گود.

آقایی گفت: «ملت آرژانتین، شیلی و ونزوئلا و… برای تغیر رژیم کشته دادند. ما هم باید کشته بدهیم»! مگر ملت ما کم کشته داده؟ مرگ خوب است برای همسایه؟ چرا خودت نمی روی کشته شوی؟ می خواهی دیگران کشته شوند، تا تو و امثالت…

تعداد کمی به جای اینکه پرسش کنند، شعارهای کلیشه وار سال های پنجاه و هفت را می دادند که همیشه و همه جا می دهند. گویی بیش از سه دهه از انقلاب نگذشته، و اینها در این
مدت هیچ نیاموخته اند.

غمگینم برای کسانی که در یک کشور لیبرال نشسته اند، از آزدی کامل برخوردند، و دم از انقلاب سرخ می زنند.

می دانم یک ـ یک بانوان برای متن سخنرانی شان  زحمت زیادی کشیده بودند. و در مدت کوتاهی که به عنوان شنونده در این همایش شرکت داشتم، سخنان ایشان برایم بسیار آموزنده بود، و مرا به اندیشیدن واداشت. همچنین آگاهم به رنجی که برگزار کنندگان برای برگزاری این کنفرانس به خود داده اند. بدین جهت به هر دو گروه شاد باش می گوییم. و برایشان
آرزوی پیروزی، شادی و تندرستی می کنم.

5 تیر 1390 ــ 26 ژوئن 2011 ــ  بلژیک ــ اردوخانی