به دخترم گفتم بیا بغلم! نخواست و نیامد
گفتم بنشین ، ننشست
به اتاقت برو ، نرفت
ساکت شو، فریاد زد
گفتم : اگر برادرت تورا زد!
فرار نکن ، گریه زاری نکن
تو هم بزن.
دخترم به آغوش آن کس می رود که خود می خواهد
آنجا می نشیند که دلخواه اوست
هر چه دل تنگش می خواهد می گوید
می داند، می تواند تو سری بزند ، نمی زند
همنشین او می داند !
برای اینکه ، تو سری نخورد!
دست به روی او دراز نمی کند
دخترم ، همچو مادرش ، مادرم نیست
دخترم ناموس مردی نیست
کم ز هیچ مردی ندارد
ترس ز هیچ مردی ندارد.
نوشته شده در شعر
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
بدون مقدمه چینی میرم سر اصل مطلب هفته نامه ای با نام چلچراغ چاپ میشه که مایل بودم با این نشریه همکاری کنم که این امکان میسر نشد. حالا می خواهم مطالبی را که می خواستم برای این مجله کار کنم در وبلاگم بنویسم.
By: یک چلچراغی on اکتبر 20, 2007
at 4:57 ق.ظ.
بسیار شعر زیبایی. ای کاش مردان ایرانی بیاموزند که دخترانشان مانند گاو و گوسفند جزو اموال انها نیستند و ناموس هر کس مربوط به شخص خودش است.
By: خانم on اکتبر 25, 2007
at 11:29 ق.ظ.
بسیار متشکر از این نوشته.
By: آتوسا on اکتبر 28, 2007
at 5:25 ق.ظ.