شوخی و جدی

داستان کوتاه: شب و روز در درون فریاد می زنم : خدا یا ( هستی) کمکم کن تا بتوانم اندیشه های ابلهانه را از سرم بیرون بریزم. دریغا ازخدا کمکی به من نمی رسد.
بزرگترین آشغال دانی دنیا در سر من است، و بوی گند این آشغال دانی مرا تا مرز مرگ زنج می دهد.
در آشغال دانی ها دور از شهرهای بزرگ کرم ها و سکوسک ها می کولند، خوراک موش ها می شوند، گربه های بی صاحب موش می گیرند، سگ های ولگرد له له زنان به دنبال طعمه ای می گردند. کودکان و زنان مردان بی پناه بیمار، با تنی رنجور، کاغذ، کارتن، تکه ای پارچه، آهن پاره، بطری خالی ، و پلاستیک پیدا کنند و بفروشند، شاید هم خوراک گندیده بیابند، چند ساعتی شکم خود را سیر کنند.
هزارن کلاغ دور این آشغال دانی می گردند، به هر کثافتی نوک می زنند، عمری دراز دارند.
اما سگ ها گربه ها و بسیاری از آدم ها در همین آشغال دانی می میرند و زیر چرخ غلطک های خار دار مدفون می شوند.
و، من، ومن در آشغال دانی سرم به دنبال ورقی از کتابی، چند خطی از نشریه، خاطراتم، از تاریخ جستجو می کنم، میابم و یکی می نویسم، وباز هم ده ها نوشته در سر دارم.
شاد باشید اگر مانند من نیستید
زمانی که از خدا به من کمکی نمی رسد، چه انتظار از بنده خدا!؟
9 اسفند 1402 ــ 27 فوریه 2024 ـــ اردوخانی ــ بلژیک.