شوخی و جدی

این وجد و سماع مامجازی نبود،وین رقص که می کنیم بازی نبود.
علاءالدوله ٔ سمنانی .
نشریه های مجازی، مانند فیسبوک و . . . به ما امکان می دهد هر چه می اندیشیم، در آن بنویسیم، و یا عکس نوشتاری که از دیدگاه ما بسیار جالب باشد دیگران را در آن شریک کنیم.
گاهی در این نشریه ها دوستان و بستگان دیرینه خود را میابیم، گاهی با کسانی آشنا می شویم که برای مان خوش آیند است و با آنها از نزدیک آشنا می شویم و رابطه دوستی بر قرار می کنیم، با هم درد دل می کنیم، و در غم و شادی هم شریک می شویم . آنچه در این نشریه های مجازی می بینیم، بسیار با هم متفاوت است، اگر برای مان جالب و آموزنده باشد می پسندیم وگاهی هم دیدگاهی می گذاریم، و گاهی آن را پخش می کنیم، اگر تکراری بی معنی باشد، یا یک مسئله شخصی و عکس گل بلبل، آنها را حذف می کنیم. علاوه بر آن می توانیم با هم کپی بزنیم
برای اشخاص مسن یک سرگرمی بی ضرر است، به ویژه آقایان. چرا که کمتر به همسرشان قر می زنند و ایراد می گیرند به گفته چندی از خانم ها، «چرا گوز تو هونگ نکفتی، لای سیبلم نروفتی، و یا سوزن به تخمش میزنه می گه، آی تخمم،آی تخمم. بانوان باید بیشتر از این نشریه های مجازی سپاسگزار باشند.
از همه مهم تر برای ما ایرانیان! زورمان به دولت مردان ایران نمی رسد، در نتیجه هر ناسزا یی که دل مان بخواهد روانه آنها می کنیم. و این یک وسیله کوچکی است برای آرمش بخشیدن به دل دردمند ما.
12 بهمن 1402 ــ 1 فوریه 2024 ــ اردوخانی ــ بلژیک