شوخی و جدی

نقدی از نسیم خاکسار در شماره 32 « آوای تبعید» ویژه نامه رضا براهنی.
در چند خط زیر رضا براهنی در رمان «رازهای سر زمین من» با بهترین و گویاترین وجه شادی مردم را از رفتن شاه و آمدن خمینی باز گو می کند.

. . . حاجی گلاب و زن اش رقیه، مادر ابراهیم آقا با آمدن خمینی به تهران می روند. زنی که در روز مرگ لباس عروسی اش را تن کرد. شرح  شادی مردم پس از فرار شاه از زبان حسین میرزا، ثبت  دقیق ترین  روحیه مردم در آن لحظه  است.
براهنی با نوشتن همین پاراگراف، شادی مردم را در رمان«رازهای سر زمین من» به نام خودش ثبت کرده است.
حسین میرزا بعد از آنکه در روزنامه ها با تیتر درشت « شاه رفت» را می بیند، یک راست به خانه می رود و روی زمین دراز می کشد و می گوید: زمین هر اتفاقی که بیافتد من سر سپرده تو خواهم بود. تو عزیز ترین ستاره عالم هستی! زمین تو ستاره من هستی. من پدر ندارم، مادر ندارم، خواهرو برادر ندارم،بچه ندارم، من فقط تو را دارم. بگذار صورتم را بر صورت تو بگذارم، بگذار تو را بغل کنم، بگذار مثل تو باشم.  دهن ات کجاست زمین، بگذار دهن ام را بگذارم روی دهن ات، بگذار دهن ات را ببوسم. زمین ! زن من، مادر من، برادر من، خواهر من، تن ام را بغل کن. زمین بگذار نامزد و محبوب زندگی ام با تو عشق بازی کنم. زمین مرا به غقد خود در بیار. . . .
27 تیر 1402 ــ 18 ژوییه 2023 ــ اردوخانی ــ بلژیک