شوخی و جدی

دخترک را به تخت خوابش بردم، رویش پوشاندم، پیشانی اش را بوسید م و گفتم: شب خوش ، امیدوارم خوب بخوابی و خواب های خوب ببینی.
دختر گفت: عمو داستان سرا، داستانی برایم بگو!
بر لبه تخت نشستم وگفتم: یکی بود، یکی نبود، خدایی هم در کار نبود.  در میان دشتی سر سبز، صخره بلندی بود،کنارش تخته سنگی . در زیر این صخره سنجاب ها( La marmotte  ) با بچه هایشان لانه کرده بودند.هر وقت که سنجاب ها از لانه بیرون می رفتند و وبچه ها بی خیال بر سر و کول هم می پریدند، و بزرگترها در حالی که گل و گیاه می خوردند، مقداری هم به لانه برای زمستان می بردند.
صخره هر بار گرگی و روباهی از دور می دید، یا عقابی در آسمان، یا ماری خزنده، با فریاد آنها را صدا می کرد: زود به لانه اتان بیایید، جانتان در خطر است. سنجاب ها با سرعت به درون لانه شان پناه می بردند. صخره، با تخته سنگ کنارش در لانه شان را می بست.
صخره همیشه غمگین نگران سنجاب ها بود، نکند زمین بلرزد و من بر سرشان خراب شوم، نکند طوفان باران مرا از جای بکند، سیل سنجاب ها را ببرد.
در شب های طولانی زمستان، صخره برای سنجاب ها داستان، از برف و باران طوفان ها، از رهگذران ره گم کرده، که نام سرگذشت خود را بر او نوشته بودند(سنگ نبشته، کتیبه) می گفت، گاهی  وبه عالم خیال می رفت، *حقیقت را فراموش می کرد، و *ره افسانه (اسطوره، استوره) می زد.
سنجابی از صخره پرسید: چگونه تو به این دشت آمده ای؟. 
صخره گفت: من تکه کوپکی از کوهی سر به آسمان کشیده بودم، که پای عقاب هم به قله آن نمی رسید. یک بار زمین لرزه سختی روی داد، همراه با آتش فشان کوه، و من به این دشت پرتاب شدم، جدا شده از «اصل» ( بن، ریشه) خویشم. و هزارن تکه سنگ، سنگ ریزه شدند،غبار شدند و بر دشت ها و دریا ها افتادند.«ما سنگ ریزه ایم».دختر گفت: عمو داستانسر! مگر سنگ  و سنجاب هم سخن می گوید؟
ـــ آری مهربانم، سنگ ها، هر ذره خاک، هر غبار،هر گل و گیاه، هر جاندار و بی جانی، هر قطره باران، هر ذره برف، هر لکه ابر، خورشید، ماه، و ستارگان، همه و همه  داستان ها در سر دارند و سخن می گویند، از شادی و غم شان، سر گذشت شان ، از کجا آمده اند می گویند. داستان ها و افسانه ها می گویند، تنها داستان سراست که گوش شنوا دارد، سخن شان را درک می کند.
خافظ،
* دوش دیدم که ملایک . . . چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند. واژه افسانه!
14 تیر1401ـــ 5 ژوییه 2022 ـــ اردوخانی ــ بلژیک