به دار می زنیم.
پرندگانی هستیم، ز لانه و کاشانه جدا،
در تنهای در دل فریاد می زنیم.
گاهی به دور هم جمع می شویم،
نا امید؛ دور می شویم، در تنهایی فریاد می زنیم.
ز تنهایی، گاهی به این گروه می پیوندیم، گاهی به آن گروه،
باز هم سر خورده و نا امید، در تنهایی فریاد می زنیم.
خفاش پیر بر تنها شاخه درختی خشک نشسته،
قهقه زنان ، می گوید: بیهوده فریاد نزن،
این بار تو را می زنیم،
به دار می زنیم.
7 اسفند 1397 ــ 26 فوریه 2019 ــ اردوخانی ــ بلژیک
نوشته شده در منتشر نشده ها, شعر
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
بیان دیدگاه