شوخی و جدی

بی بی تار باف!
داستانی که من برای عنکبوتی گفتم.

به پشت روی تخت خوابم دراز کشیده بودم. عنکبوتی (که من او را بزرگترین معمار می دانم) به رنک خاک به اندازه یک لپه به روی سقف راه می رفت. سبک تر از ان بود که جاذبه زمین او را زمین گیر کند. همانطور که محو تماشا و تحسین معمار بودم، ناگهان به سرعت با تاری که به سقف چسبانده  بود آوریزان شد و پایین آمد و بر روی دست من نشست. و به هر طرف راه افتاد، می خواست فرار کند. گفتم لحظه صبر کن می خواهم برایت داستان بگویم.
«معمار» قههه سر داد و گفت داستان برای من؟ همه آدم ها ما را زیر پا له می کنند، بدان اینکه لحظه ای بیاندیشند که ما هم جانداریم. بگو!
ـــ در ده ما پیر زنی فقیر به نام»بی بی» درکلبه ای حقیر زندگی می کرد. گوشه این کلبه معمار (عنگوت) بزرگی تاری گرد و پهن بسته بود. روزی «بی بی» خاک اندازی برداشت خواست بر سر»معمار» بکوبد، او را بکشد.
«معمار» فریاد برآورد؛ مرا نکش که من تورا ثرتمند ترین زن جهان می کنم. «بی بی» شگفت زده گفت چگونه؟

ـــ تو از تار من نخ بباف، و از نخ طناب برای کوهنوردان که محکم ترین طناب دنیا خواهد بود. یا طور ماهیگیری که هیچ نهنگی نتواند آن را پار کند، یا لباسی که تیر در آن فرو نرود، یا …
«بی بی» سالها چنین کرد، ثروت زیادی به دست آورد. همه را خرج بینوایان کرد، و این هنر به به یتمان، به بیوه زنان، به معلولین آموخت. ولی همچنان به زندگی در آن کلبه ادامه داد. پس از سال ها چند روزی از «بی بی»  خبری نشد، عده ای به کلبه اش رفتند، دیدند جسدش تار پیچ شده، به رنگ های گوناگون، و نقش صدها گل. چون بیرون آمدند، کلبه بر سر «بی بی» خراب شد.
اگر از ده ما گذشتید، بر سر راه تان در بیابانی، تپه خاکی می بینید، با سنگی رویش «بی بی تار باف».
معمار گفت: می خواهی من هم برای تو تار بیافم؟ اخر من خیلی کوچکم!
گفتم: نه من تو را به باغ می برم، رهایت می کنم، تو تار بباف. من گوشه ای می نشینم، با شگفتی تو را تحسین می کنم، و باز هم برایت قصه می گویم.
5 خرداد 1397 ــ 26 مه 2018 ــ اردخانی ــ بلژیک