شوخی و جدی

آرام می رفتم. با خیال بافی دنبال واژه هایی می گشتم، که بتوانم «حقیقت» را بیان کنم. به مزرعه ای رسیدم، زیر درختی نشستم. کاغذ و مدادی از جیب در آوردم. می نوشتم، که مرد میانسالی را کنارم احساس کردم. سر برگرداندم. سلام کردم و سلام کرد. پرسید؛ «چه می نویسی»؟ گفتم؛ «مطلبی در باره «حقیقت» نوشته ام». گفت: «بخوان»! برایش خواندم…

حقیقت هزاران چهره دارد،
بر هر چهره، هزارن نقاب…

هزارن نقاش باید تا چهره حقیقت بنمایدً!
حقیقت درخواب از حال خود هیچ نمی داند…

مرد گفت: «راستی حقیقت وجود تو چیست»؟ «کیستی»؟ گفتم؛ «نام من … ایرانی ام، پسر … عضو حزب … هستم. عمویم … دایی ام … دوست نزدیک دکتر … رفیق استاد …، با آقای …وزیر… در جوانی همخانه بودم. چند روز پیش مهمان ژنرال … بودم. امشب به خانه … ثروتمند معروف دعوتم. با سفیر کشور… هفته ای یکبار پوکر بازی می کنم، همسرم جراح معروف، دختر … است. تو کیستی»؟
مرد خندید و گفت: «من کشاورزم»! پدر و اجدادم هم کشاورز بودند. محصولم را به بازار می برم . دوستانم انسان های گمنامی هستند. برایم بی تفاوت است که خردیدارانم وزیرند یا وکیل و یا ژنرال. ثروت و مقام هیچ کس برایم مهم نیست. می دانم «حقیقت» وجودم، هویتم، تنها در من است، بدون وابسته بودن به دیگری. یک روز هم می میرم، نیست می شوم. آن زمان دیگر «حقیقتی» برایم وجود ندارد. ولی تو هزارن «حقیقت» و هویتی، وجودت وابسته به دیگران است. هر لحظه یک «حقیقت» داری. میان «حقیقت» های وجودت سرگردانی. در «حقیقت» نیستی و نخواهی بود».
ز گفتارش نرنجیدم. اندیشیدیم. این هم «حقیقتی» از هزارن «حقیقت» بود.

2 خرداد 1390 ــ 23 مه 2011 ــ بلژیک ــ اورایز ــ اردوخانی