زن بال دارد،
بال او خیال من است،
با بالش،
به سویش پرواز می کنم.
بوسیدم و پرسیدمش؛
بال تو از کیست؟
بوسیدم و گفت؛
این بال، بال توست!
17اردیبهشت 1390 ــ 7 مه 2011 ــ بلژیک ــ اورایز ــ اردوخانی
نوشته شده در شعر
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
بسیار لطیف بود
By: خانم. on مِی 12, 2011
at 2:25 ب.ظ.
لطافت از شماست، البته بعضی وقت ها
By: ordoukhani on مِی 12, 2011
at 3:04 ب.ظ.