شوخی و جدی

میان جمع تنهاترم تا در تنهایی. می خواستم با یکی درد دل بگویم. هیچ کس جز آسمان درخیال نیافتم.
گفتم اش: ای آسمان، چه به رنگ آبی باشی و خورشید در روز در تو بدرخشد، چه شبی پر ستاره، سر پوش بی خانمانان، جنگل ها، دریاها و کوه ها باشی، از نشخوار کنندگان دلم گرفته و غمگین ام. نه از گاوان، گوسپندان، بزان، آهوان و موشان، . . . آنان نخست گیاهی را می خورند، سپس زمان آسایش، از شکم به دهان می آورند، خوب می جوند و دوباره به شکم باز می گردانند، و پس مانده اش را دفع می کنند.
حرف نشخوار آدمیزاد است؟ از آنانکه حرف نشخوار می کنند، غمگین ام و رنج می برم. نشخوار کرده خود و دیگران را سال ها نشخوار می کنند، سخن تازه ای برای گفتن ندارند، نشخوارشان را از دهان دفع می کنند.
شرمنده زخود از زمانی که میان ایشان هستم و گاهی لبکی می جنبانم.
اشک در دیده ام یخ زده، آسمان به حال نزار من می گرید.
29 بهمن 1403 ــ 17 فوریه 2025 ــ اردوخانی ــ بلژیک