شوخی و جدی

داستان کوتاه: شتری گریخته از کاروانی در دشتی، یک باره به خود می آید و می بیند دو کوهان
«ابلهی» بر پشت دارد. و هرچه پیر تر می شود، این دو بزرگتر به هم نزدیک تر می شوند. به طوریکه گویی صخره بزرگی بر پشت دارد و زیر بار سنگین بار این کوهان زنج می برد.

و، می بیند شتران در کاروانی دراز، بارسنگین ابلهی بر دوش دارند، خار می خورند و خواب پنبه دانه می بینند، گند آب می خورند و خواب دجله، شاد و سر مست قهقهه می زنند، به حال شان کریست، به حال ابله تر از خود گریست.

شترِ درمانده به آهوان ،به زرافه ها، می نگرد، گیاه خواران و گوشت خوران  می بیند که چگونه بدون کوهان سبک بال می دوند، پرندگان  کوهان بر پشت ندارند و آزاد پرواز می کند. در دل گفت: کاشکی موشی بودم یا سموری، و یا پرنده ای کوچک، دریغا!
می بیند، خرهایی شاد و خندان عر عر کنان باری سنگین ابلهی بر پشت دارند، گریست. به حال ابله تر از خود گریست.
22 خرداد 1403 ـــ 11 ژوئن 2024 ــ اردوخانی بلژیک