شوخی و جدی

شاید عنوان این نوشتار برای تان شگفت انگیز ( تعجب آور) باشد.
پیش از اینکه در فیسبوک بنویسم، داستان هایم  تنها در وبلاگ ام می نوشتم. تصافی یک نفر از ایران یکی از داستان هایم مورد توجه اش قرار گرفته بود و نظری پرمهری داده بود، و مرا دعوت به دیدن وبلاگش کرد. نام وبلاگ او ( اگر اشتباه نکنم) «عاشقان امام جعفر صادق» بود.
زمانی که به وبلاک اش رفتم، عکس مرد جوانی را دیدم، نوحه ای سر داده بود: «یا امام جعفر صادق من سگِ درِ خانه تو هستم ،من خاک پای توام. . . . ». من از شنیدن این نوحه جا خوردم.(شوکه شدم)
پاسخ دادم: برادر عزیزم! اگر امام جعفر صادق زنده بود و این حرف های تو را می شنید، شرمنده می شد و حاضر نبود تو به عنوان یک انسان خودت آنقدر خوار کنی تا به مرحله سگی برسی، و بدون شک از تو می رنجید.
امام جعفر صادق با آن صفت های انسانی که در او یاد آوری کردی، مگر مانند شاهنشاه آریا مهر بود که بگذارد عده ای چاپلوش دست و پای او را ببوسند، خود را سگ او بدانند، حتی تا آن اندازه خود برزگ بینی ابله باشد که مجبور کند، سرلشکران و سپهبدان دست پسرش ولیعهد خورد سال 5 ــ 6 ساله ببوسند.  . . .
پاسخ پر مهر و سپاسگزارانه ای به من داد، و صفحه وبلاکش را هم عوض کرد.
23 خرداد1402 ــ 13 ژوئن 2023 ــ اردوخانی ــ بلژیک