سایه ام به هر طرف که می خواهد مرا می کشد.
گاهی به جلو، گاهی به عقب، گاهی به چپ، گاهی به راست.
چه کنم که بازیچه سایه خویش ام!
گاهی سایه ام روبرویم بر دیواری قد می افراشد ، خشمانه به من می نگرد،
در سکوت با صدها چرا، چرا مرا زیر پرسش می برد،
سر زنش ام می کند، به باد ناسزایم می گیرد.
دریغا در تاریکی گم اش می کنم. سایه مرا ندیدید؟
که بی سایه هیچ ام.
نوشته شده در منتشر نشده ها
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
بیان دیدگاه