یکی را شلان و نالان و خیزان «با گردنی برافراشته» دیدم. گفتم اش: عصایی بردار!. گفت: عصایم را قورت داده ام.
عصا قورت داده بسیار دیدم.
حساب زندگی ام را می کنم. می بینم، پیر و خرفت شده ام. به خود می گویم: جوانی هم با هوش و زرنگ نبودی.
پدرم مرا کره خر صدا می کرد، هر کره خری، خر پیر می شود. از گفتنش ترسی ندارم.
آنچه که عیان است، چه حاجت به بیان است.
از پیرو خرفت شدن نترسید،وقتی شدید، خودنان هم نمی دانید.
نوشته شده در منتشر نشده ها, کوتاه گفتار
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
بیان دیدگاه