همچو پرنده ای
در این قفس که نا مش زنگانیست
زندانی ام
این قفس برای من تنگ است
فریاد می زنم
می گویند: آواز می خواند
پرو با ل به دیوار قفس می زنم
می گویند: مست است و می رقصد
اشک می ریزم
می گویند: از شادیست
غمگین و نا امید ، سر به زیر
در گوشه ای
در خود فرو می روم
می گویند : در عبادت است.
چه آوازی ، چه رقصی، چه شادی، کدام عبادت
عارف دورغ بگو
بگو از سیر سلوک ات
بگو از جذب وجودت
بگو از آزادیِ روح
منِ زندانی تنها به دروغ تو دل خوش دارم.
پنج شنبه 15 آبان 1382 – 6 نوامبر 2003 / سلام روسپیان سلام
نوشته شده در شعر
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
بیان دیدگاه