داستانک:همسایه ام را سال ها، با چهره ای سرخ ، لبانی خندان، عینک دودی می دیدم. یک رو از پشت پنجره اش می گذشتم، صدای چند سیلی شنیدم، لحظه به فکر فرو رفتم و ایستادم، همسایه ام بیرون آمد. نگاه کردم، اشک در چشمان همسایه ام با رخی زرد دیدم.
نگاهی در چشمان من کردو گفت: افسوس نمی شود سیلی بر دیده زد.
غمگین یادم آمد:همسایگان دگر، با نگاهی رشک آور( حسرت آلود) به او!
نوشته شده در منتشر نشده ها, کوتاه گفتار
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟