شوخی و جدی

میان من روانشاد  دکترمحمد عاصمی دوستی و راستی بود.  او بی پروایی مرا در نوستن دوست داشت. من  برای او داستان هایم را می فرستادم، هرکدام را که می پسندید در کاوه چاپ می کرد. و هر کدام که به نطرش جالب نبود، رو راست می گفت: این یک شعار بی معنی تکراری است.
عاصمی هر زمان که به بروکسل می آمد، مهمان من بود و با هم کپی می زدیم، شام و شرابی می خوردیم و درد دل می کردیم. (شعری هم در وصف من گفته که اگر فرصتی شد  منتشر می کنم) گاهی هم با هم همسفر بودیم.
در یکی از خاطراتش گفت در لوس آنجلس برنامه سخن رانی داشتم. پیش از سخنرانی مجری برنامه آقای . . . دقایقی طولانی از من تعریف کرد. من وقتی میکروفون را در دست گرفتم گفتم: آقای . . . باید یک گاری می گرفتی  تا من و شما را باهم برای بار کشی به آن ببندند. ( یعنی خر خودتی، هندوانه زیر بغل نذار)
 
یک ماه پیش از مرگش از بیماری سرطان او آگاه شدم. به او تلفن کردم و گفتم عاصمی جان به دیدن ات بیایم، گفت نه، نمی خواهم کسی مرا ببیند. حق داشت. چودن دوسه ماه پیش ازآن او را سرحال شادو تندرست دیده بودم، و نمی خواست کسی او را درحال بیماری و رنجوری ببیند.
 پس از اینکه در گدشت اش را که شنیدم، در 60 کیلومتری مونیخ برای مراسم خاک سپاری اش رفتم. سرما و برف فراوانی هم بود. در این مراسم تنها من بودم وهمسرآلمانی عاصمی، و بردار عاصمی که از آمریکا آمده بود، و همکارش درکاوه با همسرش.
آنچه مرا بیش از اندازه رنج داد، پیش از اینکه در فردایش مقداری از خاکسترعاصمی را در گورستانی در همان ده به خاک بسپارند، میان برادر عاصمی  و آقای . . . همکار عاصمی درکاوه برای تصاحب کتاب آن روانشاد در گیری زبانی پیش آمد. من از همسر آلمانی عاصمی بی نهایت شرمنده شدم.  در وافع تنها وارث عاصمی همسرش بود. و تنها ارث او کتاب ها یش. ( در مراسم خاک سپاری خاکستر هم ما 5 نفر بودیم)
خاطرها های زیاد دیگری هم دارم.
عاصمی در روز 21 آذر 1388 ــ 12 دسامبر 2009 به دلیل سرطان مری درگذشت.
28 اسفند 1401 ــ  19 مارس 2023 ــ اردوخانی بلژیک.