مادرم غمگین اشک می ریخت،
پدرم را نفرین می کرد.
پدرم عادت کرده بود،
احساس آرامش می کرد،
گویی صدا مادرش بود از دهان همسر.
پدرم فریاد می زد، ناسزا می گفت،
مادرم با چهره ای شاد، غرق لذت بود،
گویی صدای پدرش بود از دهان شوهر.
و، من آزرده خاطر، میان این دو،
سرگردان و حیران بودم.
4 آذر1401 ــ 24 نوامبر 2022 ــ اردوخانی ــ بلژیک
نوشته شده در منتشر نشده ها
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟