شوخی و جدی

 ما انسان «اشرف مخلوقات هستیم» (برترین موجودی که خدا آفریده). ولی برتری دراین انسان نیست. به درستی ( در حقیقت) ما هم یک جانداریم مانند بی شمار جانداران دیگر، حشره، درنده، گیاه خواران و ماهی ها، پرنده و . . .

پشه ای که بامداد به دنیا می آید و شامگاه می میرد، مورچه ای که 3 هفته زنده است، موشی 6 سال، لاک پشتی که بیشتر 150سال، نهنگی که 40 تا 50 سال، و پیلی که 80 سال ، بی شمار موجود زنده دیگر، هدف شان هرچه بیشتر زنده ماندن و تولید نسل است.

ما هم مانند همه جانداران هدف جز این نداریم،بنابر این «برترین موجودی که خدا آفریده نیستیم» بلکه از سایر جانداران پست تریم. چرا که برای رسیدن به این هدف، از هیچ جنایتی خود داری نمی کنیم. همدیگر را می کشیم، از هم می دزدیم، همدیگر را گول می زنیم، مال پرست و خود پرست و خود بزرگ بین و درغ گوهم هستیم.

راستش را بگویم: من هم جز این هدفی ندارم. روز به به روز بدون هدف و آرمان زندگی می کنم. حتی دیگر به دنبال سراب هم نمی روم.
هدف روزانه من: بامداد از تخت خواب برمی خیزم، برای اینکه شاش دارم. پس از شاشیدن، صبحانه ای می خورم ، پس از آن داروهایم را، بدون این داروها 40 سال پیش با نخستین سکته، گوز را داده و قبض را گرفته بودم. پس از در اندیشه ناهار، بعد از روی بیکاری کمی نرمش می کنم، می روم خرید، ظهر ناهار می خورم، چرتی می زنم، در فکر شام شب،. . . در این بین از روی بی حوصلگی کتابی می خوانم، چرندیات مخم را می نویسم، و . . . می بینید چگونه روزگارم را با بی هدفی بدون آرمان می گذارنم، تنها می خواهم هرچه بیشتر با خوردن این داروها مانند تمام جانداران (حشره ها، درندگان، پرندگان خزندگان و ماهی ها)، هرچه بیشتر زنده بمانم.
گاشکی کرم ابریشمی بودم،  دور خودم تار به رنگ های گوناگون می بافتم، و تارم نخی می شد و پارچه ای و پیراهنی بر تنی، یا دستمال و شال گردنی.
25 اسفند 1400 ــ اردوخانی ــ بلژیک