شوخی و جدی

من بنی صدر را دوست داشتم. از دید من او به گفتارش صادق بود، دکترا داشت، یا نداشت، برایم مهم نیست. او مانند بسیاری دیگر از روشنفکران ما (خیر سرشان) و بیشتر ملت ایران گول خمینی را خورد. (باید دید چه کسانی زمینه گول خوردن را آماده کرد بودند).
من هجو های زیادی در باره بنی صدر نوشته ام و به خودش هم داده ام. او جنبه انتقاد را داشت. باره ها از او پرسیدم، ملی مذهبی یعنی چه؟ منافع ملی یا منافع مذهبی اغلب در تضاد است. او با سفسطه و مغلطه ( ثابت کردن دروغ) پاسخ مرا داد، و از دادن پاسخ قانع کنند خود داری کرد.

از دید بنی صدر اسلام آوردند صلح صفا و دوستی برابری بود. اسلام ناب محمدی هویت بنی صدر بود، و اگر انکار می کرد، هویت خود را از دست می داد.
بنی صد مانند بسیاری دیگر از آخوندها زمانی که مورد خشم خمینی قرار گرفت، می توانست با یک پوزش در ایران بماند به قم برود، و جزو تحلیل گران آثار خمینی شود، یا مجبور به خانه نشینی شود، مانند چند آخوند دیگر.ولی او فرار کرد، و به دام جنایت کاری مانند مسعود رجوی افتاد، باز هم گول خورد. پس ار حمله مجاهدین به عراق ، از آنها جدا شد. خمینی بنی صدر را دوست داشت،و با ترور او سخت مخالف بود. بنی صدر هرکه و هر چه بود، حاصل آمادگی زمان بود،
این نوشته کوتاه تنها دیدگاه و آشنایی من با بنی صدراست، و از طرفداران او نبوده ام و نیستم.
روانش شاد.