شوخی و جدی

نفر بیست و یکمی !

باور کنید، سیاست چهار سال آینده این کشور را من  مشخص کرده ام. شاید بگویید: تو چه کسی هستی که بتوانی سیاست کشوری را مشخص کنی! زیپ شلوارت همیشه باز است، در بی نظمی شهره جهانی، و . . . آنوقت تو برای کشوری و ملتی برنامه سیاسی مشخص می کنی. دروغ نگو،  خالی نبند.
شب انتخابات در سالن بزرگی همراه با نامزدهای پارلمان و اعضای حزب و عده زیادی از طرفداران حزب جمع بودیم.  نگاهمان به صفحه بزرگ تلویزیون، با دلی نگران منتطر نتیجه انتحابات بودیم. رای های حزب ما بیشتر و بیشتر از سایر حزب ها می شد. ساعت 22 شمار رای ها اعلام شد. حزب ما با یک میلیون و نهصد . سی دوهزار و چهار صد بیست یک را  1.932.421با اکثریت مطلق برنده انتخابات شد.
پس از فریاد شادی و صدای باز شدن بطرهای شامپاین و شاد باش گویی، رییس حزب پشت تربدون رفت، با خوشحالی بار دیگر شمار رای ها را اعلام کرد، و ادمه داد: بله یک نفر آن «بیست یکمی» به ما امکان داد تا تنها بتوانیم برنامه های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، . . . برای پیشرفت کشور را در 4 سال آینده بدون احتیاج به  دیگر حزب ها به کار ببریم.
یکبار  من از میان جمعیت چند بار فریاد زدم: آن «بیست یکمی من بودم». رییس جزب همرا با  سایر نمایندگان برایم دست زدند, همچنین جمیت حاضر. رییس جزب مرا به پشت تریبون دعوت کرد. پشت تربون گفتم: «بله آن بیست یکمی من بودم» بدون رای من شما اکثریت را به دست نمی آوردید، من از کشوری میایم که نه تنها رای من، بلکه خود من هم چه در دروان سلطان ها و چه در دروان شاهنشاهی، و اکنون در این دروان حکومت اسلامی که آدم به حساب نیامده ام، این نخستین بار است که احساس می کنم وجود دارم وآدمی هستم.
ادامه دادم: نگاهی کوتاه به کشته شدگان جنگ دوم جهانی بیاندازیم، می بنیم بین 70 تا 85 میلیون نفر کشته شده اند. شاید همین تعداد یا کمتر زخمی. تنها چند کشور را من یاد اوری می کنم. روسیه بین 20 تا 27 ملیون. چین 15 تا 20 میلیون. آلمان نازی بین 6 تا 7 میلیون. لهستان کم وبیش 6 میلیون، بلژیک 11 هزار و . . . جای دوری نرویم، کشته شدگان دوران پهلوی در ایران ۳۱۶۴ نفر از ۱۳۴۱ تا ۱۳۵۷ بوده‌است. پس به ثمرسیدن انقلاب اسلامی بیشتر از 8000 نفر اعدام شده اند. در جنگ عراق ایران بیشتر از 1.000.000 نفر کشته زخمی. در حمله آمریکا به عراق 300.000 عراقی. در یمن هزارها نفر، در سوریه ، 300.000 نفر.، و دریمن ، فلسطین، سودان، سومالی، نیجر هر روز صدها نفر کشته می شوند. در افغانستان نفر 60.000 نفر، اینها انسان هایی بودند که بدون هیچ دلیل کشته شده اند. با هزارها کم تر یا بیشتر، باز هم همین شمار ها اعلام می شد. اینها انسان نبودند، وجود نداشته اند. تنها رقمی بودند میان رقم های دیگر. بود و نبودشان فرقی برای جامعه بشریت نمیکرد، حتی نبونشان بهتر بود. اما من هستم چون با یک رای  سرنوشت ملتی را مشخص کردم. بله من هستم، با سر بلندی می گویم: من وجود دارم .
یکبا ره متوجه شدم که خانم میانسالی در ردیف جلو نشسته زار زار گریه می کند. خسال کردم از حرف های من گریه اش گرفته و دلش برای من می سوزد. پرسیدم خانم چرا گریه می کنی؟ گفت شما شرقی ها از انسانیت بویی نبرده اید، احساس عاطفه ندارید. « آدم هایی که کشته شده اند، به من مربوط نیست، اصلا مسئله من نیست»،آیا می دانید چند هزار سگ در این جنگ ها کشته شده، نام شان چه بوده، کجا دفن شده اند؟ شما سگ را کثیف می دانید. شوهر من دکتر . . . ایرانی ارتوپدیست معروف، فحشش پدر سگ است^.  سه روز پیش  موقع ناهار خوردن «پاپی» سگ ما سرش را آرود روی میز. خواستم یک تکه گوشت دهانش بگذاریم: داد زد سر «پاپی»، بر گم شو پدر سگ، برو اون گوشه. پاپی ناله کنان رفت گوشه ای با چشمان گریان زوزه گشان به من نگاه می کرد. من و بچه ها دست از غذا خوردن کشیدیم. حالا «پاپی»  اعتصاب غذا کرده. هرچه التماس و نوازشش می کنم، فایده ندارد. در چشمانش می خوانم: آنکسی که به من پدر سگ و چخه گفت، باید با تکه ای گوشت لخم ازمن پوزش بخواهد.
گفتم: خانم من دوست همسر شما هستم، حاضرم جای او از سگ تان پوزش بخواهم و تکه ای گوشت فیله بره با نوازش در دهانش بگذارم.15 شهریور 1400 ــ 6 سپتامبر 2021 ــ اردوخانی ــ بلژیک