چون لباس شما!
خواب دیدم که لختم، لختِ لخت، نه شرمی ، سر افراز ، در میان شما.
فریاد بر آوردید، شرم ، شرم بر تو بادا، تو لختی ،ای بی حیا.
سنگ بارانم کردید، سنگها فانوس گشتند، درون مرا دیدید
فریاد بر آوردم ،شرم شرم ، بر شما باد، لباس تظاهر و ریا پوشیدگان.
صدایم در آسمان پیچید،
عرق شرم از پیشانی تان بارید، سیل گشت، ما را برد،
من موسی وار از سیل گذشتم، بر دشتی فرود آمدم.
از خواب بیدار گشتم، دریغا که دیدم، لباسی دارم، چون لباس شما.
از کتاب هرچه بادا ، باد ــ فوریه 2003 ــ نوشته خودم
نوشته شده در طنز
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟