شوخی و جدی

چند سالی است که به دلخواه زمین گیران، یا اشخاص مسن را به بیمارستان، دندان پزشک و پزشک با ماشین می برم. اکنون هم به مرکز کرونا برای تزریق واکسن. (به غیر از مدت دوسالی که خودم سخت بیمار و زمین گیر، دو ماه آن را در بیمارستان، و بقیه مدت در خانه با دستگاه تنفسی بستری بودم)
برای این کار اشخاص بایستی کیلومتری 50 سنت، به علاوه مدتی که صبر می کنم ساعتی یک یورو به من بپردازند. من پولی آز انها نمی گیرم . علاوه بر آن گاهی هم که از جلوی بستنی فروشی می گذرم، اگر بخواهند، یک بستنی هم برای شان می گیرم. گاهی هم یک تکه کک. پاداش من لبخند و سپاس آنهاست. برای این کار منتی سر هیچ کس ندارم، تنها برای رضایت و خوشحالی خودم است. تافته جدا بافته ای نیستم، حتی گلیم پاره ای هم نیستم. شرمشق کسی هم نیستم.
ولی آنچه مرا زنج می داد، پر حرفی این مسافرین بود، به ویژه اکنون با ماسک جلوی دهان. می پرسند و می گویند و می گویند و می گویند، از در گذشت همسر شان، از خوبی شیرین کاری نوه های شان، از عروس ها و داماد های شان، گاهی هم گله از بی وفایی فرزندان شان، از دوری نوه های شان. در این موقع من که حواسم به دنبال رانندگی است، صدای آنها مرا زجر می دهد. باره ها شده، خواستم بگویم: دهانت را بیند خفه شو. ولی یکباره کسی در درونم به من می گوید: «خودت خفه شو، مرتیکه، دیوس، قرمساق جاکش.» دنیایی تو را تحمل کرده. فراموش کردی وقتی در بیمارستان بستری بودی چگونه یک پرستار جوان لگن زیر کونت می گذاشت تو را تمیز می کرد و خیلی از کسان دیگر.بی شعور نفم از خود راضی، تو تحمل نیم ساعت، یک ساعت حرف این شخص را نداری. برو بمیر و گَه زیادی نخور.
باور کنید! شنیدن این همه ناسزا از درونم، از منِ من، چنان آرامشی به من دست می دهد که از اندازه بیرون است. در این زمان با لبخندی به مسافرم نگاه می کنم  و پرسشی در باره نوه هایش،  و او با هیجان دوباره شروع میکند، به پر حرفی. و من گوش می شوم. یاد اروی می کنم در این شهر کوچک 12000 نفری با دهات اطرافش صدها مانند من به طور دلخواه و مجانی همین کار به انواع کوناگون می کنند. از جمله بردن کودکان و بزرگ سالان معلول جسمی و روانی به استخر شنا، گردش در پارک، و بسیاری از کارهای دیگر. من انگشت کوچک انها هم نمی شوم.
24 فروردین 1400 ــ 13 آوریل 2021 ــ اردوخانی