شوخی و جدی

پر معنی ترین، بزرگترین، واژه هیچ است. هیچ آغاز وپایانی ندارد. تنها واژه است که به تنهایی گویاست.
واژه دیگری وجود ندارد که به  تنهایی گویا باشد. واژه های دیگر برای گویایی به «زمان، مکان و حرکت» و واژه های دیگر وابسته اند. اما این واژه «هیچ » که ما نا اگاهانه به کار می بریم، هستی در وجود اوست.
ما از هیچ آمده ایم و به هیچ می پیوندیم. این زمین خاکی دریایی ما از هیچ آمده به هیچ می پیوندد. این کوه های سر به فلک کشیده، این اقیانوس ها، این جنگل ها، تمام درندگان ، پرندگان و خزنده گان از هیچ آمده اند و به هیچ می پوندند. چه ما را بسوزانند خاکسترمان را بر باد دهند، چه در کوری کمنام به خاک سپرده شویم، و یا مقبره ای با شکوه برای مان بنا کنند، باز به هیچ می پوندیم. فرعون های مصر به هیچ پیوسته گان اند.
از خودم می پرسم: اگر به دنیا نیامده بودم، هستی چه کم داشت؟ پاسخ اش هیچ است.
از من نامدارتر، بزرگترین اندیشمندان این کره زمین، این همه پیغمبران و امامان، این همه پادشاهان و سرداران، اگر نبودند، هستی چه کم داشت؟ باز هم پاسخ اش هیچ است. شاید بگویید: آن فیلسوف، آن عارف، این چنین گفت.
آن پادشاه چنین و چنان کرد، آن دانشمند این اختراع را کرد. آن کاشف، آن دارو را کشف کرد. همه اینها در این کره زمین که به اندازه غباری در هستی اثر نگداشته اند، هیچ اند ودر هیچ.
خورشید از هیچ آمده و روزی به هیچ می پوندد. و این کره زمینی هیچ می شود.
همه چیز در هیچ است، همه چیز فنا پذیر است، جز هیچ. سرشت (ذات)هیچ در خود هیچ است.
ما معنی هیچ را درک نکردیم، زمانی که امام خمینی در تهران  از هواپیما پیاده شد، و از او پرسیدند، از آمدن تان به این ایران چه احساسی دارید. امام فرمودند هیچ!
11 فروردین 1400 ــ 31 مارس 2021 ــ اردوخانی ــ بلژیک