زمان، زندگی را بر باد می دهد.
باد به خاک می سپارد.
خاک به فراموشی.
فراموش شدگان را، فراموش می کنیم.
در دفتر تاریخ، جز قطره ای از رگبار،
یا، نسیمی از توفان،
یا، جرقه ای از آتش خرمن،یا، غباری از سخره ای،
یا، قطره اشکی، از سیلاب اشکِ به خاک سپردگان،
نمی بینیم.
احساس لحظه ای بود و نوشتم! 29 آبان 1399 ــ 19 نوامبر 2020 ــ اردوخانی ــ بلژیک
نوشته شده در منتشر نشده ها, داستان کوتاه
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
پاسخی بگذارید