شوخی و جدی

مشکل فرهنگیِ عقب و جلو ما،حتی در ماشین!

هیچ ملتی، به اندازه ما با عقب و جلو مشکل ندارد. و در این باره دانشمدان  شان به اندازه علمای ما پژوهش نکرده اند رساله ها روایت از طرف پیغبران و امامان ننوشته اند. به طوریکه در رفتار روزمره شان حتی در عقب و جلوی ماشین نشستن هم موثر باشد.

 گاهی با سه ــ چهار نفر از دوستان با ماشین من می خواهیم جایی برویم، من که راننده هستم، جایم مشخص است، ولی بقیه دقایقی طولانی بر سر اینکه کدام جلو بنشیند، و کدام عقب، با هم تعارف و کشمکش من بیمرم تو بمیری دارند.
یکبار که چنین پیش آمد، من از ماشین پیاده شد و گفتم من می روم خانه، یک لیوان چایی میخورم، سیگارم را هم می کشم، خیر ستان چند تا باد هم ول می کنم، وقتی دعوای تان تمام شد، تلفن کنید، میایم.
رفتم به درون خانه، جای شما خالی سر فرصت، چایی خوبی دم کردم، با بیسکویت خورد، سیگارم را هم کشیدم، مستراح هم رفتم، در این میان دوستان مرتب تلفن پشت تلفن، من پاسخ ندادم، پس از نیم ساعت آرام آمدم، دیدم همه مثل بچه آدم سر جای شان ساکت نشسته اند.
*یکی دیگر از مشکل های من با دوستان این است که به مجرد اینکه سوار ماشین می شوند، شروع می کنند به بحث و جدال. حالا تصور کنید، شب در شهر شلوغ پاریس، با ترافیک سنگین و هوای بارانی که من هم راه را خوب بلد نیستم، و باید به ناویگاسیون گوش کنم، دوستان با داد و بیداد سرگرم بجث سیاسی(خیر سرشان) پشت گوش من هستند. اول خواهش می کنم ساکت شوید، بعد با لتماس می گویم: بگذارید حواسم را جمع کنم، به کسی نمالم، کسی به من نمالد. (کسی، یعنی ماشین) باز هم دوستان دست بردار نیستند. یکباره داد می رنم: خفه شید، یکی می گوید، چرا توهین می کنی، کاری نمی کنیم، داریم حرف می زنیم. چند دقیقه ای ساکت می شوند و قور می زنند و در گوشی به سحن ادامه می دهند. من در اولین پمپ بنزین ماشین را نگهمیدارم می گویم: حرفهایتان را بزنید: هر وقت تمام شد راه میافتیم. چند دقیقه از کسی صدایی درنمیاید، ولی به محض اینکه حرکت می کنم، دو باره وراجی آغاز می گردد.
هر بارهم که شخصی که جلوی نشسته و بر می گردد به پشت سری می گوید: ببخشید پشتم به شماست: من این داستان را تعریف می کنم. چند مرد در باره خوبی تعریف می کردند. یکی چند بار می گوید، همسر من خیلی با ادب است، وقتی من از پشت با او نزدیکی می کنم، می گوید: عزیرم، ببخشید که پشتم به شماست. این داستان را ده ه بار تگرار کرده ام.

پشت آینه بغل دستی ام با خط درشت نوشته بودم،(دوستان شاهد هستند)  «گوزیدن آزاد، پر حرفی ممنوع»و هر باز که کسی شروع به حرف زدن می کرد، من پشت آینه را نشانش می دادم. باور کنید، هیچ کس حرف مرا جدی نمی گیرد. حرف تو حرف شد، یکی از هموطنان نویسنده که تازه از ایران آمده بود، کنار من در ماشین نشسته بود. من با سرعت 120 رانندگی می کردم. هموطن ما آهی کشید و گفت: باید یه دختر مختر گیر بیارم تا زبونم خوب شه!
من هم نامردی نکردم و آینه به طرفش بر گرداندم و گفتم: اول قیافه … ری رو بیین بعد گه زیادی بخور. چند سال که اینجا بود گربه هم به او محل نگذاشت.
*دوستان از پاریس یادشان به خوبی، همه رفقای خوب دوست داشتنی هستند، وامیدوارم این داستان را بخونند
15 اردیبشت 1399 ــ 4 مه 2020 ــ اردوخانی بلژیک. حوصله ویراستاری ندارم.