شوخی و جدی

رییس دانا !؟

رییس دانا، مردی مهربان و فروتن  دوست داشتنی که به ساز هیچ کس نرقصید، تنها به ساز وجدان بیدارش. بدین جهت هم چوب را خورد و هم پیاز را. هم مورد خشم (غضب) جمهوری اسلامی بود، و هم چندی از اپوزیسیون. کسی بود که نمی خواست نان را به نرخ روز بخورد.
به یاد دارم، کم بیش، ده ــ دوازه سال پیش بود. شبی به کلن (آلمان) رفتم ، و اورا برای سخنرانی به بروکسل آوردم.
در راه کپی زدیم. من می پرسیدم او پاسخ می داد. او توده ای بود.( من واژه «توده ای»  را به کار می برم، به معنی آگاه به درد و رنج توده ها) ما خارج نشینان هرچقدر هم اگاه به مشکل های ملت ایران باشیم به اندازه آنها که در ایران «آگاهنه» زندگی می کنند نیستیم. ساعت یازده شب به خانه دوست ارجمندی رفتیم، شام خوردیم. فردایش در سالنی برای جمع کوچکی سخنرانی کرد.
هرچند واژه هنرمند در مورد رییس دانا درست نیست، چون تنها هنر دانشگاهی اش در اقتصاد، و آگاهی به بدبختی رنج ملت ایران، و دنیانی به نام جهان سوم بود که به دروغ  کشورهای در حال توسعه می گویند.

اما: می خواهم به صحرای کربلا بزنم، نمی دانم چگونه؟  شاید فرصتی است برای درد دل!
هنرمندان، (نویسندگان، شاعران، موسیقی دانان، «آواز خانان» مجسمه سازان) چند گروه هستند.
1 ــ  آنها که نه چوب را میخورند و نه پیاز. هم از طرف جمهوری اسلامی مورد تشویق قرار می گیرند، هم ازطرف مخالفان.  زاد روز شان را با بوق و شیپورهر دو گروه فراموش نمی کنند.

2 ــ گروهی که مورد مهر یکی از دو طرف هستند. اگر چاپلوس جمهوری اسلامی را بکنند، نان شان در روغن است.3 ــ گروهی که مخالف جمهوری اسلامی هستند،بدون وابستگی به دولت های خارجی، یا طرف دار گروه های وابسته به بیگانگان، تنها چوب جمهوری اسلامی را می خورند.

4 ــ گروهی که وجدان بیدارشان معیار در گفتار نوشتارشان است، نه جیره خوار جمهوری اسلامی هستند، و برای خوش آیند این و آن دست به قلم نمی برند و شعر نمی سرایند هم چوب را میخورند و هم پیاز، مورد خشم هر دو گروه اند.
5ــ خنده دار تر از همه، شاعرانی که در وصف امام خمینی شعر ها سرودند، و سرشان از خان نعمت جمهوری اسلامی بی کلاه مانده، حالا سر پیری در گوشه ای از اروپا شاعر مردمی شدند و در وصف بدحالی ملت ایران شعر می سیرایند. سر پیری که فیلسوف وعارف شده اند. این نوشتار کامل نیست. حوصله ویراستاری هم ندارم.
26 اسفند 1398 ــ 16 مارس 2020 ــ اردوخانی ــ بلژیک