بی من تو انسان نیستی!
در چنگال موجودی ترسناک و تند خو اسیرم. تا مرز مرک شکنجه ام می دهد، تهمت می زند، توهین می کند. مرا خورد می کند، هیچ ام می کند، دو باره می سازت ام.
درد می کشم، رنج می برم از اینکه چنین خوار شدم، دریغا راه فرار ندارم.
گفتم اش؛ می خواهم تو را بگشم،
گفت: نگران نباش، نیستم، آن زمانی که تو نیستی.
گفتم اش: تو کیستی؟ گفت: وجدان تو، احساس انسان بودن در درن تو. شاد باش که بی من تو انسان نیستی.
13 اوت 1396 ــ 4 اوت 2018 ــ اردوخانی ــ بلژیک
نوشته شده در منتشر نشده ها, کوتاه گفتار, طنز
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
پاسخی بگذارید