شوخی و جدی

دیگران آیینه ای هستند که من عیب خود در آن می بینم!
چند سال پیش به یک رستوران ایرانی رفتم. چون با صاحبش آشنایی داشتم، وارد آشپزخانه شدم، و گفتم: قرمه سبزی می خواهم. صاحب رستوران گفت نداریم. در یخچال را برای نوشیدن آب باز کردم، لگنی پلاستیکی پر از قرمه سبزی دیدم. گفتم: پس این چیست؟ گفت: این سوخته است و برای خارجی هاست. وقتی بینی ام نزدیک لگن قرمه سبزی بردم، دیدم چنان بوی گندی می دهد که حساب ندارد. (می تواند تصور کنید قرمه سبزی سوخته چه بوی گندی دارد)

یکبار نزد یکی از هموطنان مان که ماشین دست دوم می فروخت رفتم. آقا و خانمی بلژیکی در آنجا مشغول معامله بودند. پس از اینکه آنها رفتند، حضرت آقا با بلند کردن دشت شان فرمودند، تا دسته بهش چپاندم.

یکی از هموطنان تاکسی ران ما با سر افرازی تعریف می کرد: یارو آمریکایی را سوار کردم. گفت برو فلان جا. کورسش می شد 12 یورو. من یکساعت تو شهر گشتم، 38 یورو از ش گرفتم.

یکی دیگر از هموطنان ما که چند تاکسی دارد، به در بان های هتل های بزرگ رشوه می دهد، تا اگر مسافری خواست راه دور برود به او تلفن کنند.

از این نمونه ها من بسیار دارم. همه اینها نخوانده ملا هستند، و وقتی حرف از ایران می شود، می گویند: من اگر جای خامنه یا سایر دولت مردان ایران بودم چنان و چنان می کردم. یعنی ایران از آلمان و ژاپن هم جلوتر بود.