شوخی و جدی

محتاج همدردی و تسلیت بودم!

عمه و شوهرش در خانه بزرگی در یکی از کوچه های خیابان پهلوی زندگی می کردند. آنها دو پسر داشتند که در اروپا درس می خواندند. شوهر عمه ام با درجه سرهنگی پزشک ارتش بود. و در همان خانه هم مطب کوچکی داشت  که هفته یک ــ دو روز بیمار می دید. وقتی شوهر عمه ام مُرد پسرهایش برای برگزاری مراسم ختم او  دوــ سه هفته به ایران آمدند و زود برگشتند. در آن خانه بزرگ عمه تنها ماند. تا زمانیکه شوهر عمه زنده بود، همه فک و فامیل مرتب به این خانه می امدند، ولی پس از مرگش دیدارها کم وکمتر شد، و کمتر کسی عمه را به خانه اش دعوت می کرد. تنها من بودم که مرتب به دیدار عمه می رفتم، و پس از یک سال با او هم خانه شدم. این من بودم که برایش خرید می کردم  با او غذا می خوردم، با هم می گشتیم، به رادیو گوش می کردیم، مجله های گوناگون می خواندیم، با هم بحث می کردیم در زمستان برایش نفت می خریدم.(یادم می آید؛ یک شب برفی زمستانی با دو پیت نفت که به خانه عمه برمی گشتم، سگ های محل پارس کنان به دنبالم افتادند، راستش را بخواهید، خیلی ترسیدم.) این من بودم که زمستان روی حوض را می پوشاندم تا ترک نخورد، در تابستان برایش خاکه ذغال می شستم. بالاخره تنها مونس عمه من بودم. یک روز عمه سکته مغزی کرد. من با زحمت زیاد به پسرهایش خبر دادم، انها زمانی رسیدند که جنازه عمه را از خانه بیرون می بردند، و من در آن خانه تنها ماندم و گریستم.  در مراسم ختم عمه همه به پسرهایش تسلیت گفتند و همدردی کردند. ولی من که تنها مونس عمه بودم،هیچ کس به من تسیت نگفت. هیچ کس با هم همدردی نکرد. در صورتی که من بیشتر از همه کس محتاج همدردی و تسلیت بودم
15  مهر 1996 ــ 7 اکتبر 2017 ــ اردوخانی ــ بلژیک