شوخی و جدی

خر مگس ها از من می ترسند!

بچه که بودم، ساعت ها با مورچه ریزبازی می کردم. حیاط خانه ما آجری بود. مورچه ها روی آجرها را می رفتند. من با دقت ویژه ای آنها را بر میداشتم، به طوریکه آسیبی با آنها نرسد، میان دوبند آجر قرار می دادم. برای میان دو بند آجر جاده ای بود که بایستی آنجا راه بروند. هر کدام که از لانه شان دور می شدند، آنها نزدیک لانه شان می بردم.
با مورچه ها حرف می زدم، گوشم را نزدیک شان می بردم، آنها هم با من حرف می زدند. دستم را جلوی لانه شان می گذاشتم، از روی دستم رد می شدند. دست من پلی بود برای آنها. گاهی فکر می کردم که ممکن است تشنه باشند، یک قطره آب جلوی لانه شان می ریختم. نان خشک را خرد می کردم و با آنها می دادم. موقع راه رفتن مواظب بودم پا روی شان نگذارم.(هنوز هم این عادت را دارم) زمستان ها مورچه ها ناپدید می شدند. مادرم می گفت مورچه ها زمستان می خوابند.

خر مگس ها از مورچه ها می ترسند، هرگز به آنها نزدیک نمی شوند. روی گُه می نشینند.  وز وز کنان، پند و اندرز می دهند، روضه می خوانند، موعظه می کنند.ولی در کثافت، گُه و فساد غرق اند. گه زیادی می خورند.
من یک مورچه خیلی کوچک ام. خر مگس ها از من هم می ترسند، چون قلم در دست دارم و می نویسم.
19 مرداد 1396 ــ 10 اوت 2017 ــ بلژیک ــ اردوخانی