ماهی ی در دریا یی سر از آب بیرون آورد، به عقابی که در آسمان پرواز می کرد با حسرت گفت؛ خوش به حالت که بلند پروزی و آسمان جولانگه تو و زمین زیر پای تو است. من در بند این دریا یم و می ترسم هر لحظه گرفتار تور ماهیگیر شوم.
غقاب پاسخ داد؛ درست گفتی، هر چند بلند پروازم،… اما فراموش نکن قلب من نشان تیر صیاد است.
من نه حسرت آن دارم، نه حسرت این، نمی دانم کجاییم، نمی دانم کیستم؟
23 تیر 1395 ــ 13 ژوییه 2016 ــ اردوخانی ــ بلژیک
نوشته شده در منتشر نشده ها, داستان کوتاه
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
شوخی و جدی 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟