شوخی و جدی

در ذات خری !

خری پرسان و جویان از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب را زیر پا گذاشت، به هر طویله سر زد، تا خری از خود  خرتر پیدا کند. و لی به هر خری که رسید خود را خرتر از او دید. نا مید رو به صحرا کرد، بر صخره ای نالان گریان بنشت. چندی گذشت تا روباهی از راه رسید. «درودی» گفت و پرسید، ای خر خدا  تو را چه می شود که این چنین نالان گریانی. (روباه پارسی سخن می گوید، و کوشش می کند تا آنجا که امکان دارد از به کار بردن واژه های عربی خود داری کند)

خر گفتا: دست بر دلم نگذار که تلنگم در می رود، دور دنیا را گشتم و تا خری از خود خر تر بیابم، ولیکن هر خری را دیدم، از من با هوش تر و زرنگ تر بود. ناگزیر بدین مکان پناه آوریم تا در تنهایی بمیرم.
روباه گفت: مرا بر پشت خود بنشان تا تو را به

مکانی ببرم که خری از خود خر تر بیابی.
روباه بر پشت خر بنشت و هفت شبانه روز در سرما و گرما رفتند و رفتند تا به چشمه ای رسیدند. روباه به زمین آمد به خر گفت: جرعه ای از این آب پاک بنوش تا پس از آن به تو بگویم خر از تو کیست. خود پوزه در چشمه فرو برد.(روباه هرچه زور زد نتوانست، واژه برابر با جرعه پیدا کند) پس از آنکه هر دو سیراب شدند، روباه از خر پرسید، در چشمه که دیدی؟ خر گفتا: نقش خویش. روباه پاسخ داد: خر تر هر خری تویی، چون گره خر  به دنیا آمده ای، در ذات خری.
خر شاد از اینکه خر تر از وا در دنیا نیست، به صحرایی بی آب علف رفت.
کاروانیان که از آن صحرا می گذشتند، می دیدند: خری آواز خر در چمن می خواند خر غلط می زند.

9 تیر 1395 ــ 29 ژوئن 2016 ــ اردوخانی ــ بلژیک