شوخی و جدی

هموطنان کرامی زِر زیادی نزنیم.

هموطنان گرامی از حرب های و گروهای چپ ــ چپ تا راست ــ راست، و کسانی که به هیچ گروه و حزبی وابسته نیستند، هر کجا که می نشینند، از وضع دردناک ایران می نالند، و خود را شریک غم و درد ملت ایران می دانند، شما که عزا داری وسینه زنی را برای امامان (مرده پرستی) را در ایران کاری زشت می پندارند. ولی نمی دانید که در رگ های هر کدامتان خون مرده پرستی جاری است. در هر شهری که هستید، چندی از ایرانیان به کمک مالی و عاطفی شما محتاج هستند. غم و غصه هموطنان را در ایران خوردن کاری آسان و بدون هزینه است.( مانند سینه زدن و اشک ریختن برای امامان) ولی حاضر نیستید یک ریال خرج به ایرانیانی که در همان شهری که شما زندگی می کنید کمک کنید.  با وجودیکه می دانید فقیر و تنها  هستند، به دیدارشان بروید.
دیروز به مراسم خاکسپاری «آقای …» یکی هموطنان ساکن در بروکسل رفتم. در آنجا بیش صد نفر از ایرانیان جمع بودند. این روانشاد بیش از دوسال در یک بیمارستان بستری بود. به جرات می توانم بگویم، در تمام مدتی که این شخص در بیمارستان بود، شاید بیش از یکی دو نفر از این اشخاص به دیدن او نرفتند. ولی در مراسم خاکسپاری او همه به خانواده او از صمیم قلب تسلیت عرض کردند.
آدم های سرشناسی  ( ادبی، سیاسی) بودند که در گذشتند، تا زنده بودند هیچ کس به سراغ آنها نرفت، ولی پس مرگ شان بعضی ها برای اینکه خودشان  مطرح کنند، مقاله ها زیادی در باره خوبی، دانشمندی، بزرگی و خدمت کاری آنها نوشتند.

ما که کمترین کمک را به کسانی که کنارمان هستند دریغ داریم، در عین حال سخنران با «اِهن تلپ»  از تمام دنیا دغوت می کنیم تا برایمان از مشکلات ایران حرف بزنند، شب شعر و داستان خوانی می کذاریم، ولی از حال هموطن کنار مان غافلیم،چه بهتر که زِر زیادی نزنیم. خیلی خسته وعصبانی هستم، حوصله ویراستاری این نوشته را ندارم.
11 اردیبهشت 1394 ــ 30 آوریل 2016 ــ بلژیک ــ اردوخانی