داستانی برای دخترکی، پسرکی، شبنمکی !
وارد رستوران شدم، همه میزها گرفته شده بود، تنها یک میز دو نفره خالی بود: «گارسون» که مرد جوانی بود با اشاره دست و سر به من فهماند که آنجا بنشینم. کم وبیش ده دقیقه طول کشید که «گارسون» صورت غذا را برایم آورد و گفت، همانطور که می بینید رستوران خیلی شلوغ است، و از اینکه دیر به من رسیده پوزش خواست. من هم در پاسخ گفتم، درک می کنم، و یک لیوان شراب با خوراکی ساده سفارش دادم. «چند دقیقه نگذشته بود که یک خانم جوان زیبایی، وارد شد و نگاهی به اطراف کرد، ولی جای خالی ندید.» در این بین «گارسون» نزدیک من امد و با لبخندی گفت؛ اجازه می دهید این خانم روبروی شما بنشیند، خاطر جمع باشید مزاحم شما نمی شود. من گفتم خواهش می کنم، بفرمایید. دقایقی طولانی با سکوت گذشت، نمی دانستم چگونه سر سخن را با این خانم باز کنم، گفتم؛ چه هوایِ سردی. خانم با نگاهی بی تفاوت لبخند کوچکی بر گوشه لبانش واکنش نشان داد.
هم زمان خوراک من و این خانم را با دولیوان شراب آوردند. من لیوانم را بلند کردم و گفتم؛ به سلامتی. خانم سرش را به طرف راست گرداند. گفتم؛ نوش جان، باز هم ایشان واکنشی نشان نداد. پرسیدم خوراک مرد پسند شما است؟ باز هم خانم پاسخی نداد. پنداشتم که کر و لال است. با بردن دست نزدیک دهان، و مزه مزه کردن خواستم به او بفهمانم که غذا خوب است؟ چنان نگاه خردمند به ابلهی به من کرد که بی اختیار قهقه سر دادم. به خودم گفتم نباید بیش از این مزاحمش بشوم، هر چند کر و لالی دردی است، ولی خیلی هم بد نیست، زندگی در سکوت آرامش می گذرد. در این بین خانم غذایش و شرابش را خورد و گارسون را صدا کرد و پس از چند کلمه خوش و بش پول خوراکش را پرداخت و بلند شد ایستاد و رو کرد به من گفت: آقا، شما مانند همه مردها وقتی حرفی برای گفتن ندارید، نخست از خوبی و بدی هوا حرف می زنید، سپس به سیاست می روید، بعد با ژستی فیلسوفانه به مسئله های روز می پردازید، پس از آن اسم شغل می پرسید، و سپس می پرسید، امشب چکار می کنید، و آخرش را می توانید تصور کنید. برای اینکه این امکان را به شما ندهم پاسخ تان را ندادم.
خندیدم و گفتم: «من با این سن و سالم خانم های زیر پنجاه ــ پنجاه و پنج سال را»، خواستم بگویم؛ به چشم دختر بچه می بینم، ولی حرفم را ادمه ندادم، به خودم گفتم، نباید با این حرف او را برنجانم. ولی خودش گفت، یعنی زیر پنجاه، پناه و پنج سال را آدم حساب نمی کنید؟ در این صورت باید بیست ــ بیست پنج سال دیگر صبر کنید. گفتم، تا آن زمان زنده نخواهم بود. مثل اینکه از حرفش پشیمان شده بود، گفت؛ پوزش می خواهم، نمی خواستم شما را برنجانم. نشست وگفت؛ من شما را به یک فنجان قهوه دعوت می کنم، اینجا نه! در همین نزدیکی یک کافه هست که قهوه خیلی خوب دارد. با هم بلند شدیم آمدیم بیرون، چند قدمی نرفته بودیم که چشمم به فروشگاه اسباب بازی فروشی افتاد، دستش را گرفتم به درون فروشگاه کشیدم، یک عروسک خیلی قشنگِ بزرگ خریدم و دادم دستش.
گفت، برای نوده ات خریدی؟ گفتم نه برای تو. هاج و واج مانده بود، نمی دانست چکار کند، سپاسگزاری کرد و پرید بغلم ویک ماچ گُنده از لپم کرد و گفت: اسمش را چه بگذاریم؟ گفتم « ROSèe DU MATIN» کوتاه ROSèe به فارسی ما می گوییم «شبنم.»
زن و شوهر هر وقت به مسافرت می روند، «شبنم» را نزد من می آورند. یک هفته پیش هر دو شب مهمان من بودند. نزدیک صبح زن «شبنم «را نزد من اورد گفت: آنقدر بچه وول می خورد که نمی گذارد ما بخوابیم. به او گفتم؛ تو را می برم پیش پدر بزرگ ات تا برایت قصه بگوید. من برای شبنم «تختی» با جعبه خالی میوه ساخته ام، وقتی که در آغوشم است، آنقدر قصه برایش می گویم تا خوابش ببرد، پس از آن او را در تخت خودش می خوابانم. «شبنم دختر خوبی است، جایش را خیس نمی کند.»
امروز صبح من و شبنم، با هم از خواب بیدار شدیم. در آشپزخانه در حالیکه او روبروی من روی میز نشسته بود صبحانه خوردم. پس از آن او را بغل کردم و به بالکن خانه رفتیم، و برایش داستان دو موش را تعریف کردم.
«خواننده گرامی داستان های من، اگر شما هم بخواهید، برایتان این داستان را می نویسم، تا شما هم برای دخترکی، پسرکی، یا شبنمکی تعریف کنید.»
فراموش کردم؛ «مادر و پدر شبنم با خوشحالی به من گفتند که او به زودی خواهر دارد می شود.»
5 دی 1394 ــ 26 دسامبر 2015 ــ اردوخانی ــ بلژیک
شوخی و جدی 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟