شوخی و جدی

جوانان دیروز و امروز !

ما پیر مردها گاهی آهی می کشیم و می گوییم «یادش به خیر جوانی»، ولی خودمان هم می دانیم که جوانی مان هم چیزی نبودیم. و نمی خواهیم بپذیریم که جوانان امروز بیشتر از ما می دانند وعاقل تر ما (جوان های دیروز) هستند.

چندی پیش مهمان چند نفر از جوانان دختر و پسرهموطنم بود. وقتی وارد شدم، همه را در  حال شادی، بگو و بخند دیدم.
من در حالیکه قیافه غمناکی به خودم گرفته بودم، پس از احوال پرسی و روبوسی با چند نفر ازآنها، گوشه ای نشستم و «چوس ناله سردادم» (چوس ناله یک از سنت های باستانی ما است) با ین کار من آن حال و هوای شاد به هم خورد و قیافه ها غمگین شد.
چند نفر پرسیدند، آقا اردوخانی خدا بده نده؛ بیماری، قلب ات ناراحت است؟ سر درد دارید؟.
گفتم نه، ولی به حدی پیر و خرفت شده ام که دیروز شلوارم پوشیدم، وقتی که رفتم دست شویی و خواستم زیب شلوارم را بازکنم، متوجه شدم که شلورم را «پس و پیش» پوشیده ام. یکی از مردان جوان غمگین گفت مهم نیست، برای همه پیش می آید. (برای اینکه دل مرا خوش کند،) ادمه داد من هم چند روز قبل همین اشتباه کردم. خندیدم و گفتم: «شما چقدر خوش باورید» شوخی کردم.
یکی از دختران جوان گفت: آقای اردوخانی بزنم به تخته (به سرش زد) ماشالله چشم نخورید، سر شما بهتر از سر ما کار می کند، و هر روز، به گفته خودتان می زایید. و ما که شما را چند سالی است که از نزدیک می شناسیم، حق داریم حرف شما را باور کنیم، «نمی خواهم جسارت کنم»، ولی شما نزدیک به چهل سال پیش حرف خمینی ریا کار را ندید و نشناخته از راه دور»نان نفت درِ خانه ها، برابری زن و مرد، آزادی و خیلی قول های» دیگر او را چرا باور کردید، و ملتی را بدبخت آوراه کردید.
پاسخی نداشتم که بدهم، با لبخدی غمگینی، شرمنده، سرم را به زیر انداختم. یک خانم جوان برایم چای آورد و سیگاری هم به من تعارف کرد و چند تا هم آرام به پشتم زد. پیشانی بلندش را بوسیدم.
4
آذر 1394 ــ 25 نوامبر 2015 ــ بلژیک اردوخانی