هموطنانم؛ چه می کنید؟
هر روز ده ها بار به خود می گویم که به من چه ؟ و زندگی را در بی تفاوتی کامل می گذرانم. اگر این را نگویم، چه کنم؟
از روز اول انقلاب به خودم گفتم به من چه که انقلابیون کشت و کشتار می کنند.
تصویر کشته شدگان هموطنم را در جنگ عراق و ایران را دیدم. راستش را بخواهید رنج بردم، ولی به خودم گفتم که از دست من کاری بر نمی آید، به من چه؟
در سال 67 شنیدم که جوانان هموطنم را پس از شکنجه دسته ــ دسته اعدام می کنند. (و این شکنجه و اعدام ها هنوز ادامه دارد.) من نه سر پیاز بودم، و نه ته پیاز، آخر به من چه؟
چه شب ها در حالیکه شام می خوردم، تصویر کودکان آفریقایی را که از گرسنگی می مردند در تلویزیون می دیدم، ولی به خوردن ادامه می دادم. و با گردنی کج می گفتم که من چکاره ام؟
می دانستم و می دانم، در حالیکه میلیاردها دلار از کشور خارج می شود، عده ای در قصرهای آنچنانی زندگی می کنند و ماشین های میلیارد تومانی سوار می شوند. رشوه خواری همگانی شده، دزدی و فحشا بیداد می کند و اکثریتی در فقر مطلق زندگی می کنند، می پرسید جز اینکه بگویم که به من چه، چه کنم؟!
کشتار هزاران فلسطینی را بارها در تلویزیون و اینترنت دیده ام، دلم برایشان می سوزد، بیش از این چکار می توانم بکنم؟
چند وقت است از کشتار کردها، مسیحی ها، و یزیدی ها که دارای قدیمی ترین تمدن ها هستند، درخلوت درد می کشم، با این حال طنز و هجو می نویسم، با این و آن شوخی می کنم. اگر این کار را نکنم چه کنم؟
در زندگی کاسه داغ تر از آش بودم. ولی آشی در کار نیست، آتشی است که درصد کمی در دنیا برای افزودن به ثرو ت بی حساب شان افروخته اند، و سبب سوختن و آوراگی و کشت و کشتارمیلیون ها می شوند. آتش افروزان دست و پا کوبان به دور آتش می رقصند واز حقوق بشر دفاع می کنند، و می خوانند ثروت ملی تو از من، فقر و بیچارگی ازآن تو.
شما؛ هموطنانم که مانند من درد می کشید، دست تان هم مانند من کوتاه است، شاید برای درمان دردتان دارویی پیدا کرده اید؟ نمی دانم؟ جز اینکه رنج ببرید و بگویید که به من چه، چه می کنید؟
شوخی و جدی 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟