شوخی و جدی

شباهت روشنفکر دینی (ملی مذهبی) با خروس اخته شده.

کدخدای ده ما خروسی به نام «سروش» داشت، با قدی بلند؛ گردنی افراشته، به رنگ ارغوانی و طلایی ، با تاجی زیبا و دمی بر افراشته که صدایش تا چند ده آنطرف تر به گوش می رسید که عقاب از شنیدنش لرزه بر اندامش می افتاد، و نمی گذاشت سحرگاهان و شامگاهان، نوای اذان مسجد به گوش کس برسد.

چون چنین دید موذن به نزد کدخدا شکایت برد که چه نشسته ای صدای این خروس تو سبب می شود که مومنان صدای مرا نشنوند و وقت نماز ندانند، ای بسا که با گذشت زمان کافر شوند و تو به خاطر این گناه روانه دوزخ گردی.

میان کدخدا و این خروس مهری دیرینه بود، و چندی از اهل ده این خروس را دوست داشتند، بدین جهت نمی توانست سر خروس را ببرد و بخورد. باری! با ریش سپیدان به مشورت نشست وتصمیم بر آن شد که خروس را اخته کنند، و چنین کردند. قوقولی قوقوی خروس بیچاره که تا چند ده می رفت، تبدیل به صدای جیک-جیک جوجه ای شد. از پس این رویداد نه تنها مرغان و خروسان دیگر به ریشش می خندیدند، بلکه اهالی ده هم از خندیدن به ریش کدخدا خود داری نمی ورزیدند.

کدخدا را آبرو برفت، و آلت دست عالم شد. بدین جهت با دلی دردمند دستور داد تا خروس بینوا را به کوهستانی دوردست ببرند و رها کنند. خروس سر شکسته، با غم و اندوه فراوان به هجرت تن در داد.

الغرض خروس کدخدا که مقام و محبوبیتی در ده داشت، در کوه ها چند خروس دیگر مانند خود را یافت و با آنان در دوستی گشود، و با هم  جیک ــ جیک می کردند، گرچه صدایشان به گوش کس جز خود و چند موش نمی رسید.

این چنین «روشنفکر (آن) مذهبی» مانند آن «خروس» به «لندن» پایتخت انگستان پناه آوردند. و گروه شان را «ملی مذهبی» خواندند، ولی جیک ـ جیک شان به گوش هیچ کس جز خودشان، و چند «خروس اخته» شده دیگر نمی رسید. و آدم ها برایشان تره هم خورد نمی کردند و به ریش شان می خندیدند.

17 فروردین 1393 ــ 6 اوریل 2014 ــ بلژیک اردوخانی