شوخی و جدی

 می بخشیم، ولی فراموش نمی کنیم!

فاجعه فاموش نشدنی کشت و کشتار های سال شصت و هفت.
اولین بار این حرف را از دهان اکبر گنجی در بروکسل شنیدم » می بخشیم، ولی فراموش نمی کنیم» بعد این حرف مانند کلمات قصار از دهان دیگران بیرون آمد. اگر توجه کرده باشید ، اکبر گنحی و دیگران می گویند » می بخشیم»  «نه می بخشم» یعنی خود را سخنگوی قربانیان این فاجعه تاریخی می دانند. وچندی هم معتقدند باید اصلا فراموش کنیم.
نگاهی کوتاه به گشتارهای دسته جمعی قرن بیستم  بیاندازیم. (به غیر از قربانیان جنگ اول و دوم جهانی که بیش از پنجاه میلیون نفر کشته شدند)
کشتار نزدیک به یک میلیون پانصد هزار نفر آرامنه بین سال های 1915 تا 2917 به وسیله حکومت ترکیه.

کشتار دست جمعی بیش از پنج میلیون کلیمی، به وسیله نازی ها در جنگ دوم جهانی.
کشتار میلیونها از مردم آسیا ( کمبوح، لائوس، فلیپین، مالزی، اندونزی، فیلیپین، چین و… به وسیله ارتش ژاپون.
کشتار میلیونها از مردم روسیه به دستور استالین.
کشتار هزاران الجزیه ای به وسیله ارتش فرانسه.
کشتار بیش از یک میلیون از مردم ویتنام به وسیله آمریکا.
کشتار یک میلیون و هفتصد هزار نفر از مردم کمبوج به وسیله خمره سرخ.
کشتار هزاران فلسطینی به وسیله حکومت اسراییل.
کشتار هزاران کرد به دستور صدام حسین
کشتار هزاران نفر از مردم عراق به وسیله آمریکا.

قتل های سال شصت و هفت ( و قتل های زنجیره، و سایر آن) باید در حافظه تاریخی ملت ما بماند، تا «شاید تکرار نشود».  دیگر اینکه کسانی که نزدیکان شان به قتل نرسیدنده اند، حق ندارند به نمایندگی از طرف کسانی عزیزانشان به قتل رسیده اند بگویند » می بخشیم، ولی فرموش نمی کنیم» بلکه  ما با همدردی با هموطنانمان که قربانی این فاجعه شده اند، هرگز نباید فراموش کنیم، و همیشه باید این فاجعه را به یاد بیاوریم.

افزوده می شوند

باران می بارد
لکه های پنجره را می شوید
و باران بند می آید
آفتاب می شود ، بر پنجره ی خشک
لکه های دیگری بر جای می مانند

غم ها چنین نیستند
هر غمی بر غمی دگر ، افزوده می شود
غم های گذشته رنگ می بازند
اما فراموش نمی شوند
همچو خطی بر خطی دگر
صفحه ای بر صفحه دیگر
بر دفتر خاطرات غمگین،

                 افزوده می شوند.

27 بهمن 1392 ــ 17 ژانویه 2014