شوخی و جدی

ما پس از سالها زندگی در اروپا نمی خواهیم کمترین چیزی را از آینها بیاموزیم، در صورتی که اروپایی ها در کمترین فرصتی کوشش می کنند، از فرهنگ ما نسیبی ببرند.
در مدت 45 سالی که در بلژِیک هستم، اغلب دوستان و آشنایان اروپایی ام طرز پختن پلو با ته دیگ را از من یاد گرفتند. همچنین ماست و خیار، کشک و بادمجان، قرمه سبزی، سالاد اولویه، بورانی، زبان بره، کباب برگ و کوبیده، و چند غذای دیگر. و زمانی هم  که با من احوال پرسی می کنند، می گویند: «حال فرزندان شما چطور است»؟ ولی چندی از دوستان ایرانی که بیش از 20 سال است در اروپا هستند، (و از فرهنگ اروپا چیزی نیاموخته اند) پس از احوال پرسی، می گویند: «حال آقا زاده ها چطور است»؟ و پیش از اینکه پاسخی بدهم، می گویند؛ «الحمدالله خوبند، خدا را شکر ــ خدا را شکر»… هر چه یاد آوری می کنم، قسم می خورم که من نزاییده ام، بلکه همسرم این زحمت را کشیده، و من نقش دیگری داشتم، باور نمی کنند، و بار دیگر همان حرف های پیشین می زنند.

در غرب، به فرزندان شاه اگر پسر باشد «پرنس،» و اگر دختر باشد، «پرنسس» می گویند، با وجود اینکه شاهان ما همیشه مرد بودند، اغلب ایرانیان پسر شاه را «شاهزاده» خطاب می کنند، در صورتیکه «شاه» نزاییده، بلکه همسر ایشان رنح زایمان را تحمل کرده، و «شاه» مانند هر مردی نقش دیگری داشته. همانطور که در زمان قدیم به دختر شاه می گفتند: «شاهدخت»  چه بهتر است، به فرزند مذکر شاه هم بگوییم: «شاه پسر، گل پسر، تاج سر، قند و عسل».