باد مرا به هر طرف می گرداند،
کلاغ ها بر شانه و دست هایم می نشینند،
قار قار کنان به دهقان و من می خندند،
خرگوشی با شگفتی به من می نگرد،
موش ها زیر پایه ام خانه دارند،
مورچه ها سر گردان از من بالا می روند،
نمی دانم در من چه می جویند؟
دهقان بیچاره دل به این خوش دارد،
در مزرعه اش پاسداری دارد،
نمی داند، نه کلاغ و خرگوش،
و نه موش و مورچه،
ترسی ز لولوی سر خرمن ندارند…
30 مهر 1391 ــ 21 اکتبر 2012 ــ بلزیک ــ اردوخانی
نوشته شده در منتشر نشده ها, شعر
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
پاسخی بگذارید