شوخی و جدی

«ننه» خوشگل

باور کنید این مردهایی که از ایران به کشورهای غربی میان، همونطور که تو ایران ختنه شون کردن، اینجا غیرتشون ختنه میشه. باوجودیکه ده بیست سالی بیشتر نیست که از ایران خارج شدن، ولی از من که چهل پنج ساله اروپام، بی غیرت تر میشن.
خب نزدیک عید ارمنی هاست  و مغازه ها و خیابون های وسط شهر شلوغ و پلوغه. با پرویز داشتم تو یکی از این خیابون ها قدم می زدیم که یه دفعه پرویز چند بار زد تو سرش و گفت: «خاک عالم بر سر ما».
گفتم چی شده، چه مرگته؟ یاد بدهکاریات افتادی؟ یاد بابا و ننه مرحومت کردی؟.
گفت: «یاد بابام نه، ولی یاد ننه ام کردم».
گفتم خروس بی محل این چه وقته یاد ننه کردنه؟
گفت: «اون خانمه رو که دست پسر بچه ده ــ دوازه ساله اش تو دستش گرفته و می گه و می خنده، گاهی هم دولا میشه و پسرش رو جلوی همه مردم ماچ میکنه، نگاه کن، ببین چه خوشگله»!
گفتم خب، واسه چی تو توی سرت می زنی؟
گفت: «آدم ننه ام داشته باشه، به این خوشگلی و خنده رویی داشته باشه، که ماچش هم بکنه، نه مثل ننه ما، که نه خنده اش رو دیدیم، نه ماچش رو، همه اش اخم و تخم و وشکون و نفرین. بابامون هم از ننه مون بدتر، همه اش فحش و تو سری. از اونها بدتر مادر بزرگمون، همه اش نماز و دعا، ماچ و بوسه سرشون رو بخوره، یه دفعه یک کلمه با محبت ازشون نشنیدیم. مادر زنم نزدیک هشتاد سالشه، به خودش می رسه که هیچ به ما و بچه هامون هم می رسه، هر محبتی که از دستش بر بیاد از ما دریغ نمی کنه».
گفتم خدا رو شکر کن که زنت خوشگله.
گفت: «به من چه مفت بچه هام که بیست و چهار ساعته بهشون می رسه».
گفتم به تو هم می رسه؟
بازم زد تو سرش و گفت: «آره بابا ولی جای یه ننه خوشگل و با صفا که به آدم محبت کنه رو نمی گیره. واقعا که ما خاک بر سر به دنیا اومدیم. دلم میخواد به اون خانمه بگم؛ خانم تو رو جدت من رو هم به فرزندی قبول کن و دو تا ماچ هم به ما بده».
گفتم بهت می گه بیلاخ.

25 آذر 1390 ــ 16 دسامبر 2011 ــ بلژیک ــ اورایز ــ اردوخانی