شوخی و جدی

رای دادن خجالت ندارد

دولت در نظام استبدادی صحنه سازی ابلهانه ای است که یکی در آن یکی نقش  مضحک و گریه آور «رییس جمهور» را با زور و به ضرب شکنجه و اعدام، همراه با دزدی های کلان بازی می کند. دیگری نخست وزیر، عده ای هم نقش وزیر، وکیل، امیر و سفیر…( از نقش دولت های استعماری در به وجود آمدن این حکومت ها می گذریم)
در اینگونه نظام ها قاعدتا رییس جمهور پیشین با 99، % 99 دوباره انتخاب می شود، و هر چند سال یکبار این صحنه سازی با بوق و کرنا تکرار می شود.
در انتخابات مجلس فرمایشی این نظام ها در بین کسانی که مزدوری و خیانتشان (فساد مالی و اخلاقی) ثابت شده، عده ای دستچین می شوند، و از مردم می خواهند تا بین آنها چند نفر را انتخاب کنند. این نمایندگان با آگاهی به پرونده قطور فسادشان جرات کمترین مخالفتی را با حکومت ندارند، در حقیقت گرد شیرینی جمع شده اند. این نمایش مضحک و خنده آور، بیشتر جنبه خارجی دارد.

در کشورهای آزاد، مردم با دادن رای، نمایندگان خود را برای تشکیل دولت و یا مجلس انتخاب می کنند، و شرکت در انتخابات «نه ننگ است و نه افتخار». ولی در کشورهایی که با نظام استبدادی اداره می شود، تنها جیره خوران حکومت، و وابستگانشان پای صندوق های رای می روند، رای دادن به نمایندگان حکومت ( نه ملت) سبب سرشکستگی است، و رای  دهنده موقع رفتن پای صندوق رای تا آنجا که امکان دارد، کوشش می کند، دیگران او را نبیند.
جمعه روز انتخابات، آقای خاتمی برای آنکه آبرویش نرود، بی سر و صدا از تهران خارج شد و در دماوند رای داد. از بد روزگار، خبرنگاران خاتمی را دیده و عکسش را گرفته و در سایت ها منتشر کردند. ایشان چند روز فکر می کرد تا دلیلی بیابد که چرا در انتخابات شرکت کرده، آخر سر هم گفت؛ «من یک چیزهایی را می دانم که شما نمی دانید! برای همین به صلاح بود که رای بدهم»! روشن است که آقای خاتمی چیزهایی می داند که ما نمی دانیم!

آقای خاتمی! شتر سواری دولا، دولا ندارد، رای دادن هم خجالت ندارد!

18 اسفند 1390 ــ 8 مارس 2012 ــ بلژیک ــ اورایز ــ اردوخانی