شوخی و جدی

دانشمند ابله

بردارم شش سال از من کوچکتر است. همه می گفتند او نابغه است. با وجود تفاوت سنی،  در دبیرستان من به کمک او که کودک دبستانی بود بیشتر احتیاج داشتم، تا او به کمک من. تمام مدتی که من به دنبال بازیگوشی و الواتی بودم، او مشغول درس خواندن بود. اکنون من یک کاسب کوچک هستم. او در سن بیست و چهار سالگی یکی از بزرگترین استادان زیست شناسی در غرب شد. به دلیل شغلی که دارد از طرف دانشگاه های معروف دنیا برای کنفرانس و سخنرانی دعوت می شود. ولی از دید من یک ابله به تمام معنی است؛ «و ان یکادش» هنوز به گرنش آویزان است. هر وقت بیمار می شود، از همسرش می خواهد برای او تخم مرغ بشکند، تا ببیند چه کسی چشمش زده. هر وقت می خواهد به مسافرت برود، استخاره می کند. نمی دانم چرا همیشه ستخاره ها خوب می آید. نکند تقلب می کند؟ اگر با پای چپ به دم در مستراح برسد، و بایستی با پای راست وارد شود، فوری پا به پا می شود و با پای چپ وارد مستراح می شود و با پای راست بیرون می آید. می ترسد غش کند و در سوراخ مستراح بیافتد. از تاریکی و جن هنوز می ترسد. چراغ اتاق خوابش را هرگز خاموش نمی کند. برای هر کاری دعایی می خواند. گوشه کنار آزمایشگاهش دعاهای در لوله کاغذ پیچده که هیچ کس نمی تواند بخواند، قایم کرده. همکارانش خیال می کنند که کشف هایش را به رمز نوشته. برای نماز و روزه وقت ندارد، لبی هم به شراب می زند. درست است که بیش از سی سال از عمرش گذشته، ولی هنوز در روان کودکی است. همان کارهایی که به خواست مادرمان می کرد، تکرار می کند. چون استاد دانشگاه است در هر موردی که اظهار نظر می کند که برای از خودش ابله تر مرجع است. می گویند فلانی استاد دانشگاه چنین و چنان گفت. در عین حال آدم مهربان و با گذشتی است، تا آنجا  که بتواند به دیگران کمک می کند. به هیچ وجه خسیس نیست. خیلی صبر و تحمل دارد. هر مزخرفی که من بارش می کنم، می خندد و می گوید تو نمی فهمی. متلک هایم به او مانند ریگی می مانند که به کوه دماوند پرت کرده ام.

در شگفتم از اینکه آدمی مانند او که با سلول، با به وجود آمدن موجود زنده بر روی زمین (پدیده زندگی) آشناست و پژوهش می کند و درس می دهد، در درونش به آدم حوا هم و
امام زمان و بقیه پیغمبران و امامان باور دارد. گاهی پای روضه خوانی آخوندی که از ایران می آید می نشیند و گریه می کند. گویی باز مثل زمان کودکی اش روانشاد مادرمان
داستش را گرفته و به مسجد برده. پای روضه خوانی نشسته و از گریه مادرمان می گرید.

به او می گویم: «همین دانشمندان ابله و مهربان مانند تو بودند که به دست بوس خمینی رفتند، و جاده را برای او صاف کردند. مردم گول امثال تو را خوردند. چون فکر می کردند، آدم های تحصیل کرده و دانشمند گول نمی خورند». می گوید: «این اسلام، اسلام راستین نیست»! می گویم:» راست می گویی! این اسلام، اسلام حقیقی نیست. کمونیست ها می گویند؛ این کمونیست کره شمالی، کمونیست واقعی نیست. لیبرال ها می گویند؛ این لیبرالیسم لیبرالیسم واقعینیست. اصلا این دنیا هی چیزش واقعی نیست. همه اش ما خیال می کنیم»!

29 تیر 1390 ــ 20 ژوییه 2011 ــ بلژیک ــ اورایز ــ اردوخانی